Tamagoyaki
Tamagoyaki (jap. 卵焼き lub 玉子焼き, „smażone jajko”) – rodzaj japońskiego omletu przygotowywanego poprzez zawinięcie kilku warstw smażonych ubitych jajek. Często przygotowuje się go na prostokątnej patelni do omletów zwanej makiyakinabe lub tamagoyaki.
.jpg)
| |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Kuchnia | |
| Miejsce powstania | |
| Odmiany | |
|
usuyaki-tamago, kinshi-tamago, iri-tamago | |
| Składniki | |
Historia
edytujKury i jaja kurze zaczęto spożywać w Japonii we wczesnym okresie Edo (1603–1867), kiedy zniesiono zakaz spożywania mięsa i jaj[1]. Tamagoyaki po raz pierwszy pojawiło się jako jedzenie dla chōninów (mieszczan) z okresu Edo. W tym czasie nazywane było „tamago fuwafuwa” i było przygotowywane przez gotowanie bulionu, otrzymywanego poprzez ługowanie składników umami z kombu (jadalnych wodorostów) i katsuobushi (suszonych płatków bonito), dodanie ubitego jajka i gotowanie na parze. Ōgiya (jap. 扇屋), słynny sklep z tamagoyaki, który został otwarty w Ōji w 1648 roku i działa do dziś, pojawia się w ukiyo-e Hiroshige Utagawy „Edo kōmei kaitei zukushi” (jap. 江戸高名会亭尽) oraz w przedstawieniu rakugo „Ōji no kitsune” (jap. 王子の狐). Ōji i Asukayama, znane z kwitnących wiśni, były pełne ryōtei (tradycyjnych japońskich restauracji) i herbaciarni, a Ōgiya była jedną z nich[2].
Tamagoyaki stało się popularne w Japonii w latach 50., kiedy rząd zachęcał rodziców do podawania swoim dzieciom większej ilości białka, a rolnicy zaczęli hodować więcej kurczaków. W latach 60. tamagoyaki było tak popularne wśród japońskich dzieci, że w Japonii istniało popularne powiedzenie, że tamagoyaki to jedna z trzech rzeczy najbardziej lubianych przez japońskie dzieci, obok Giants (japońskiej drużyny baseballowej) i Taihō (zapaśnika sumo)[3][4].
Przyrządzanie
edytuj
Istnieje kilka rodzajów tamagoyaki. Danie powstaje z połączenia jajek, cukru i soli. Dodatkowo w niektórych przepisach stosuje się sos sojowy i mirin[5].
Alternatywne wersje obejmują „dashimaki tamago”, w którym do mieszanki jajecznej dodaje się dashi, wywar z suszonego bonito i wodorostów lub wersję zawierającą mieszankę puree z krewetek, tartego pochrzynu chińskiego, sake i jajek, zamienioną w ciasto przypominające krem[6][7][8].
Podawanie
edytujW Japonii tamagoyaki jest powszechnie podawane jako danie śniadaniowe[9].
Sushi
edytujTamagoyaki serwowane jest na całym świecie w formie nigiri, a także pojawia się w wielu rodzajach rolek sushi. W czasach, gdy większość lokali sushi przygotowywała własne tamagoyaki, znane w żargonie sushi jako gyoku, klienci-koneserzy zamawiali tamago sushi przed rozpoczęciem posiłku, aby ocenić umiejętności szefa kuchni sushi[10].
Duże rolki futomaki często wykorzystują tamagoyaki jako składnik[11].
Galeria
edytuj-
Prostokątna patelnia makiyakinabe -
Tamagoyaki na talerzu -
Gotowe tamagoyaki sprzedawane w sklepie -
Tamagoyaki jako element sushi -
Bentō z tamagoyaki
.jpg)
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Hans Martin Krämer, “Not Befitting Our Divine Country”: Eating Meat in Japanese Discourses of Self and Other from the Seventeenth Century to the Present [online], warwick.ac.uk [dostęp 2024-08-22] (ang.).
- ↑ 玉子焼き 東京都 | うちの郷土料理：農林水産省 [online], maff.go.jp, 25 października 2022 [dostęp 2024-08-14] [zarchiwizowane z adresu 2022-10-25] (jap.).
- ↑ Makiko Itoh, The holy trinity of the '60s: sumo, baseball and tamagoyaki [online], The Japan Times, 17 kwietnia 2015 [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Tamagoyaki [online], TasteAtlas [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ What is Futomaki and How do you make it? [online], All About Sushi Guide [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Namiko Chen, Tamagoyaki (Japanese Rolled Omelette) 玉子焼き [online], Just One Cookbook, 23 sierpnia 2019 [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Lunch with David Gelb, director of 'Jiro Dreams of Sushi' [online], Los Angeles Times, 14 marca 2012 [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Tamago Omelet [online], TastingTable, 29 czerwca 2013 [dostęp 2024-08-14] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-29] (ang.).
- ↑ J. j O'donoghue, Lorimer: Japanese breakfast, New York inflections [online], The Japan Times, 25 maja 2019 [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Kinjiro Omae, Yuzuru Tachibana, The Book of Sushi, Kodansha International, 1988, s. 19, ISBN 978-0-87011-866-1 [dostęp 2024-08-14] (ang.).
- ↑ Octopus Publishing Group, Sushi Secrets, Octopus Publishing Group, sierpień 2005, ISBN 978-1-84430-181-2 [dostęp 2024-08-14] (ang.).