Tanluan
Tanluan (chiń. 曇鸞; jap. Donran; ur. 476, zm. 542) – chiński mnich buddyjski związany ze Szkołą Czystej Krainy.
 Mistrz Tanluan | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Szkoła | |
| Nauczyciel | |
| Zakon | |
Biografia edytuj
Pochodził z rejonu góry Wutai. Był to północny rejon Chin, który nieustannie był infiltrowany przez ludy niechińskiego pochodzenia. W stosunku do reszty Chin, rejon ten wykazywał spadek kulturalnego poziomu ludności. Ludzie tam mieszkający mieli skłonności do takiego rodzaju buddyzmu, który podkreślał magię, omeny, mistyczne sformułowania i jasnowidztwo. Wiele sutr buddyjskich, które powstały w tym rejonie, swoimi treściami zaspokajały potrzeby tych ludzi[1].
W biografii Tanluana znajduje się opowieść o jego chorobie. Gdy zdrowiał, nagle zobaczył niebiańską bramę otwierającą się przed nim. Ta wizja sprawiła, że dalszą część życia zamierzał poświęcić poszukiwaniu eliksiru nieśmiertelności. Usłyszał o pewnym taoistycznym mistrzu na południu - Tao Hongjingu (452-536), który podobno posiadał taką formułę. Udał się do niego i od taoistów otrzymał tekst Xian jing (Sutra o nieśmiertelnych). Gdy wracał z południa Chin do domu, spotkał po drodze mnicha buddyjskiego Bodhiruciego, który powiedział mu, że w buddyzmie jest sformułowanie, które prowadzi do osiągnięcia wiecznego życia i jest doskonalsze od sformułowania taoistycznego. Następnie Bodhiruci nauczył go tekstów związanych z Czystą Krainą. Wywarły one taki wpływ na Tanluana, że porzucił tekst taoistyczny i całkowicie skoncentrował się na osiągnięciu Zachodniego Raju. Jego nawrócenie nastąpiło około 530 r. Przez resztę życia propagował nauki Czystej Krainy[2].
Gdy umierał zebrało się wokół niego ponad 300 jego uczniów, którzy śpiewali Emituofo (Amitabha).
Uwagi edytuj
Jego miejsce w historii buddyzmu jest oparte głównie na jego wysiłkach w szerzeniu doktryny Czystej Krainy i przekonywaniu ludzi z całego społeczeństwa Chin do praktykowania. Tym różnił się od innego prekursora Czystej Krainy - Huiyuana, który ograniczył się tylko do złożenia w 402 r. ślubowań odrodzenia się w Zachodnim Raju[2].
Prawdopodobnie nianfo (praktyka recytowania imienia buddy Amitabhy oraz medytowania nad nim) pochodzi od niego. W jednej ze swoich prac napisał o medytowaniu nad różnymi atrybutami buddy: imieniem, cechami, nadzwyczajnymi zdolnościami, zasługami, mądrością itd. Szerzył inwokacyjną formę nianfo w stowarzyszeniach, które organizował na północy[2]. Uważa się, że właśnie on wymyślił słynną formułę 南無阿彌陀佛 (Namo Emituofo). Wprowadził także rozróżnienie na "trudną praktykę" (nanxing) i "łatwą praktykę" (zaxing).
Skutki jego działalności można prześledzić w grotach Dunhuangu. W 520 r. była tam tylko jedna figura Amitabhy i trzy Awalokiteśwary, w dziesięcioleciu 530-540 było już sześć figur Amitabhy i dziesięć Awalokiteśwary[2].
Jest autorem ważnego dla późniejszego rozwoju Szkoły Czystej Krainy tekstu Komentarz do "Traktatu o odrodzeniu".
Przypisy edytuj
- ↑ Ch’en 1973 ↓, s. 343, 344.
- ↑ a b c d Ch’en 1973 ↓, s. 344.
Bibliografia edytuj
- Kenneth Ch’en, Buddhism in China. A Historical Survey, Princeton: Princeton University Press, 1973, s. 560, ISBN 0-691-00015-8.