Teofil Świrski
Teofil Świrski (ur. 5 maja 1860, zm. 19 lipca 1928 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 5 maja 1860[1]. 1 stycznia 1909 roku pełnił służbę w 58 Praskim pułku piechoty, który wchodził w skład I Brygady 15 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mikołajowie, w ówczesnej guberni chersońskiej[2]. Na przełomie 1915 i 1916 roku dowodził 74 Stawropolskim pułkiem piechoty (ros. 74-й пехотный Ставропольский полк), który wchodził w skład I Brygady 19 Dywizji Piechoty. 21 lutego 1916 został przeniesiony do rezerwy oficerów przy Sztabie Piotrogrodzkiego Okręgu Wojskowego. 25 czerwca 1916 roku objął dowództwo 469 Arzamaskiego pułku piechoty (ros. 469-й пехотный Арзамасский полк), który wchodził w skład 118 Dywizji Piechoty.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. 15 października 1919 roku objął dowództwo 145 pułku strzelców kresowych, który wówczas znajdował się w obronie na przedmościu Skała. W listopadzie pułk pod jego dowództwem zajął Kamieniec Podolski, a następnie zorganizował obronę nad rzeką Smotrycz. W następnym miesiącu zorganizował obronę nad rzeką Muksza. 21 grudnia 1919 roku zdał dowództwo pułku[3]. W 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[4].
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[5].
W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemię na terenie powiatu brzeskiego[6].
Na emeryturze mieszkał w Gnieźnie[7]. Był członkiem Zarządu Okręgu III i honorowym doradcą Związku Powstańców i Wojaków w Gnieźnie oraz „błękitnym rycerzem” – członkiem honorowym Placówki Gniezno Związku Hallerczyków. Zmarł w czwartek 19 lipca 1928 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej i ciężkiej chorobie[8]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B20-4-2)[9].
Jego żoną była Eugenia z domu de Malherbe, z którą miał synów Jerzego (1893-1940) i Wiktora (-1938).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złota szabla „Za dzielność” – 24 lutego 1915
- Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 – 23 lipca 1915
- Order św. Stanisława kl. 2 – 1908
- Order św. Anny kl. 2 – 1911
- Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3 – 15 marca 1915
- Order św. Włodzimierza z Mieczami i Kokardą kl. 4 – 13 lutego 1915
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[10]
Przypisy edytuj
- ↑ Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г., Sankt Petersburg 1909, s. 242.
- ↑ Jan Grochot: Zarys historii wojennej 72-go Pułku Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, s. 10-11.
- ↑ Teofil Świrski. valka.cz. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 206. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.
- ↑ Nekrologi, „Lech” Gazeta Gnieźnieńska. Codzienne pismo polityczne dla wszystkich stanów Nr 167, Gniezno niedziela 22 lipca 1928 roku, s. 7.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 320.
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Teofil Świrski. genealogiapolska.pl. [dostęp 2015-04-05].