Tetiana Czornowoł
Tetiana Mykołajiwna Czornowoł, ukr. Тетяна Миколаївна Чорновол (ur. 4 czerwca 1979 w Kijowie[1]) – ukraińska dziennikarka i działaczka społeczna, aktywistka Euromajdanu, posłanka do Rady Najwyższej.
.JPG)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 czerwca 1979 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka, działaczka społeczna |
Życiorys edytuj
W 1996 związała się z nacjonalistyczną organizacją UNA-UNSO, później była jej sekretarzem prasowym. Na przełomie lat 2000–2001 uczestniczyła w protestach w ramach akcji skierowanej przeciw rządom prezydenta Łeonida Kuczmy (tzw. Ukraina bez Kuczmy), po jej zakończeniu i rozpoczęciu w 2001 przez UNA-UNSO rozmów z władzami porzuciła tę organizację[2]. W latach 1998–2001 kierowała kijowskim centrum informacyjnym Czeczeńskiej Republiki Iczkerii[1]. W 2001 ukończyła studia dziennikarskie w Międzynarodowym Instytucie Lingwistyki i Prawa w Kijowie[3]. Pracowała jako dziennikarka m.in. pisma „Polityka i Kultura” oraz portalu „Obozrewatel”. Od 2010 związana z Kijowskim Instytutem Problemów Zarządzania[1]. Podjęła także współpracę z gazetą internetową „Ukrajinśka prawda”[4].
Specjalizowała się w dziennikarstwie śledczym, podejmując tematykę korupcji na Ukrainie[4]. Opisywała kwestię majątków i sposobów ich gromadzenia przez Wiktora Janukowycza, jego otoczenie i rodzinę. Jako pierwsza zajęła się sprawą zamieszkałej przez lidera Partii Regionów rezydencji Meżyhirja[1]. W 2002 kandydowała do parlamentu z listy wyborczej Przeciw Wszystkim[3], a w 2012 w okręgu jednomandatowym z ramienia Batkiwszczyny[1]. W 2013 w ramach obywatelskiego nieposłuszeństwa znalazła się w gronie osób protestujących na sesji stołecznej rady miejskiej przeciw jej dalszemu funkcjonowaniu mimo upływu kadencji – została wówczas ukarana grzywną[1].
Aktywnie uczestniczyła w antyrządowych protestach w ramach Euromajdanu, stając się jednym z ich przywódców. 25 grudnia 2013 została napadnięta przez grupę mężczyzn w pobliżu portu lotniczego Kijów-Boryspol – wyciągnięta z samochodu i następnie brutalnie pobita[5]. Zdarzenie to wiele osób, w tym również Tetiana Czornowoł, powiązało z jej publiczną aktywnością[1].
W marcu 2014 objęła stanowisko pełnomocnika rządu ds. polityki antykorupcyjnej, zrezygnowała z tej funkcji w sierpniu tego samego roku m.in. z powodu śmierci męża. We wrześniu dołączyła do założycieli Frontu Ludowego, 4 września została doradcą ministra spraw wewnętrznych Arsena Awakowa, a 5 września żołnierzem batalionu „Azow”[1]. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w październiku 2014 uzyskała mandat deputowanej VIII kadencji[6], który wykonywała do 2019.
W lutym 2022 w trakcie inwazji Rosji na Ukrainę dołączyła do jednej z brygad zmechanizowanych. Brała m.in. udział w powstrzymaniu rosyjskich czołgów w rejonu browarskim[7][8].
Życie prywatne edytuj
Jej mężem był Mykoła Berezowy, żołnierz batalionu „Azow”, który zginął 10 sierpnia 2014 pod Iłowajśkiem w trakcie bitwy z separatystami[9]. Tetiana Czornowoł ma córkę i syna[1].
Odznaczenia edytuj
Odznaczona Order „Za odwagę” III klasy (2019)[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Чорновол Татьяна Николаевна. liga.net. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).
- ↑ Таня Чорновіл: „Фактично з усіма я маю погані стосунки!”. mediaanny.com, 16 września 2010. [dostęp 2015-01-26]. (ukr.).
- ↑ a b Nota biograficzna na stronie dovidka.com.ua. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ a b Таня Чорновіл: „Фактично з усіма я маю погані стосунки!”. mediananny.com, 16 września 2010. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Жестоко избили журналистку и одного из лидеров Майдана Татьяну Чорновол. lb.ua, 25 grudnia 2013. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).
- ↑ Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Тетяна Чорновол: В тому знаменитому бою, де на відео розлітаються танки, насправді працювали не байрактари, а наші дві „Стугни” і „Корсар”. censor.net, 6 maja 2022. [dostęp 2022-10-15]. (ukr.).
- ↑ Танковий наступ на Київ зупинила екснардепка Тетяна Чорновол влучним пострілом із „Стугни”. tsn.ua, 21 marca 2022. [dostęp 2022-10-15]. (ukr.).
- ↑ Чоловік Чорновол загинув від кулі снайпера, намагаючись врятувати пораненого товариша. tch.ua, 10 sierpnia 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ukr.).
- ↑ Указ Президента України №58/2019 Про відзначення державними нагородами України з нагоди Міжнародного жіночого дня. president.gov.ua, 6 marca 2019. [dostęp 2022-10-15]. (ukr.).