The Princess of New York

zaginiony film w reżyserii Donalda Crispa z 1921

The Princess of New Yorkbrytyjski niemy melodramat z 1921 w reżyserii Donalda Crispa. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull, która napisała go na podstawie powieści Cosmo Hamiltona z 1911. W rolach głównych wystąpili David Powell i Mary Glynne.

The Princess of New York
Ilustracja
Gatunek

melodramat

Rok produkcji

1921

Data premiery

30 czerwca 1921[a][1]

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

plansza tekstowa w języku angielskim

Czas trwania

64 minuty

Reżyseria

Donald Crisp

Scenariusz

Margaret Turnbull

Główne role

David Powell
Mary Glynne

Zdjęcia

Hal Young

Produkcja

Famous Players-Lasky

Wytwórnia

Paramount Pictures

Dystrybucja

Paramount Pictures

8 sierpnia 1921 zarejestrowano prawa autorskie dla Famous Players-Lasky pod numerem LP16845[2]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock. Wszystkie kopie filmu nie zachowały się do czasów współczesnych[3][4].

Fabuła

edytuj

Amerykańska dziedziczka Helen Stanton (Mary Glynne) podczas wizyty w Londynie zostaje przedstawiona grupie ludzi z tytułami, lecz o złej reputacji. Spotyka się też z Geoffreyem Kingswardem (David Powell), który zakochuje się w niej. Usiłuje on ostrzec Stanton przed nowo poznaną społecznością, lecz nie jest w stanie zdobyć jej zaufania. Z kolei sir George Meretham (George Bellamy) nakłania swego syna Allana (Ivo Dawson), by ten zabiegał o względy kobiety, chcąc tym samym odzyskać rodzinną fortunę. Gdy Meretham dowiaduje się o bankructwie ojca Stanton, namawia kobietę by zastawiła klejnoty i pożyczyła mu pieniądze. Wkrótce mężczyzna znika wraz z gotówką. Stanton ma zostać aresztowana, lecz z pomocą przybywa jej Kingsward. Wkrótce pojawia się list, zaprzeczający rzekomemu bankructwu ojca Stanton. Zawiera on także poradę, by kobieta wyszła za mąż za Kingswarda[2].

Obsada

edytuj

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][5]:

Produkcja

edytuj

Przygotowania

edytuj
 
Część zdjęć nagrywano na terenie Oriel College w Oksfordzie

19 grudnia 1919 tygodnik „Variety” poinformował, że kompania Famous Players-Lasky przymierza się do produkcji filmowej ekranizacji powieści The Princess of New York pióra Cosmo Hamiltona z 1911[2]. Autorką scenariusza jest Margaret Turnbull[1][6].

Początkowo do głównej roli żeńskiej była przymierzana Violet Heming – dla której miał to być „drugi gwiazdorski pokaz”[2]. 12 lutego 1921 „The Moving Picture World” podał informację, że następną produkcją brytyjskiego reżysera Donalda Crispa, na mocy kontraktu z Famous Players-Lasky, będzie The Princess of New York[7]. Crisp wraz ze swoim asystentem Claudem H. Mitchellem udał się do Hiszpanii i Włoch, w celu poszukiwania odpowiednich plenerów do realizacji[2]. Rozpoznanie scenerii filmowej trwało do marca, a pod uwagę była brana m.in. francuska Riwiera[8]. Jak podawał „The Moving Picture World” w swoim wydaniu z 26 marca, w studiu mieszczącym się przed Pool Street na Islington w północnej części Londynu, dziesięć dni wcześniej rozpoczęto montaż i ustawianie konstrukcji w celu stworzenia pełnowymiarowej scenerii[9]. Według źródeł Crisp miał wybrane lokalizacje w Hiszpanii i południowej części Francji, lecz nie ma jednoznacznego potwierdzenia, że realizowano tam niektóre sceny[2].

Realizacja

edytuj

Okres zdjęciowy trwał od 9 kwietnia do 21 maja 1921[10]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z 30 kwietnia, część scen nagrywano na terenie Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz w Oriel College. Innymi plenerami były budynek sądu przy Bow Street i hol w Strand Palace Hotel[11]. Brytyjski autor Thomas Burke, który był znany z tego iż „notorycznie z niesmakiem patrzył na filmy”, dwukrotnie odwiedzał plan zdjęciowy i – jak relacjonował australijski magazyn „Call” – został „nawrócony”[12]. Film The Princess of New York zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[4]. Projektantem planszy tekstowej The Princess of New York był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser[13][14].

Odbiór

edytuj

Premiera kinowa i recenzje

edytuj

Brytyjska premiera filmu odbyła się 30 czerwca 1921[1]. W Stanach Zjednoczonych The Princess of New York zadebiutował 7 sierpnia, gdzie był dystrybuowany przez Paramount Pictures[4]. Według źródeł ukazał się on w pięciu[4] bądź siedmiu[2] rolkach o łącznej długości 6,287 stóp[b][2].

Jeden z krytyków magazynu „Picturegoer” pisał: „Brytyjska produkcja «The Famous Lasky», The Princess of New York, nie jest godną uwagi propozycją, choć szczyci się między innymi Cosmo Hamiltonem jako autorem oraz Mary Glynne i Davidem Powellem jako głównymi gwiazdami. Historia jest boleśnie konwencjonalna pod względem motywu działania i niewiele wysiłku poczyniono, aby tchnąć nowe życie w starodawnych dramatycznych sytuacjach […] W filmie pojawiają się ciekawe postacie z Oksfordu, ale historia jest zbyt oczywista, aby być czymś więcej niż łagodnie zabawną”. Autor wyrażał pochlebną opinię na temat kreacji Glynne i Powella, nazywając tę ostatnią „uosobieniem męskiej cnoty”[15].

Zobacz też

edytuj
  1. Brytyjska premiera filmu[1].
  2. Długość i liczba rolek są różne według niektórych źródeł; wydanie „Exhibitors Trade Review” z 3 grudnia 1921 podało długość 4,594 stóp, podczas gdy „The Moving Picture World” i „Motion Picture News” twierdziło, że film ukazał się w 6 rolkach o długości 6,000 stóp. Z kolei „Variety” i „Exhibitors Trade Review” informował o 7 rolkach, których długość wyniosła 6,287 stóp[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
  2. a b c d e f g h i AFI Catalog – The Princess of New York. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-06)]. (ang.).
  3. Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
  4. a b c d e Silent Era – The Princess of New York. [dostęp 2018-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-27)]. (ang.).
  5. Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 70, 936. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  6. Alan Goble: The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 2011, s. 618. ISBN 978-3-11-095194-3. (ang.).
  7. The Moving Picture World”, s. 811, 12 lutego 1921. OCLC 1717051. 
  8. The Moving Picture World”, s. 169, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  9. The Moving Picture World”, s. 2226, 12 marca 1921. OCLC 1717051. 
  10. The Moving Picture World”, s. 3162, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  11. The Moving Picture World”, s. 952, 21 maja 1921. OCLC 1717051. 
  12. „Call”, s. 7, 12 sierpnia 1921. 
  13. Jane E. Sloan: Alfred Hitchcock: A Filmography and Bibliography. University of California Press, 1995, s. 538. ISBN 978-0-520-08904-4. (ang.).
  14. Paul Condon, Jim Sangster: The Complete Hitchcock. Virgin Books, 1999, s. 6. ISBN 978-0753503621. (ang.).
  15. Shadowland. „Picturegoer”, s. 53, czerwiec 1922. OCLC 668944678. 

Linki zewnętrzne

edytuj