Krytyka filmowa – dziedzina działalności intelektualnej, której przedmiotem jest film, kultura filmowa i jej społeczna sytuacja[1]. Opiera się ona na dyskusji i formułowaniu osądów o filmach i kinie. Jej celem jest nie tylko opis poszczególnych dzieł, ale też kształtowanie kierunków rozwoju kina i lansowanie pewnych wartości lub koncepcji estetycznych. Inną charakterystyką krytyki filmowej jest spełnianie funkcji pośrednika między twórcami filmowymi a widzami[1].

Amerykański krytyk filmowy Roger Ebert (2006)

Krytyka filmowa zwyczajowo jest zaliczana w obręb filmoznawstwa, choć nie jest uprawiana zgodnie z naukową metodologią i jest raczej wyrazem osobistych przekonań. Obejmuje szeroki zakres aktywności, od codziennej działalności recenzenckiej, do bardziej złożonych form, felietonów, esejów i szkiców, artykułów polemicznych albo manifestów krytycznych[1].

Historia krytyki filmowej sięga pierwszych dekad XX wieku. Począwszy od lat 20. stawała się coraz istotniejszą sferą kultury filmowej[1]. Pierwsi znani krytycy zazwyczaj byli równocześnie teoretykami filmu, jak Siegfried Kracauer czy André Bazin, a w Polsce Karol Irzykowski. Wielu z wczesnych krytyków było też twórcami filmowymi, jak Siergiej Eisenstein, Jean Epstein czy twórcy kręgu awangardy. Po drugiej wojnie światowej w znacznej mierze na rozwój krytyki i sztuki filmowej wpłynęli autorzy francuskiej nowej fali zgromadzeni wokół pisma "Cahiers du Cinéma": François Truffaut, Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Éric Rohmer. Bazowali oni w swoich tekstach krytycznych na pracach André Bazina.

Krytycy filmowi

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Krytycy filmowi.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Hasło: Krytyka filmowa. W: Marek Hendrykowski: Słownik terminów filmowych. Poznań: Ars nova, 1994, s. 158-159.