Traktat krakowski (niem.Vertrag von Krakau, łac.Instrumentum pacis et concordiae inter Sigismundum regem ac Regnum Poloniae et Albertum magistrum generalem Ordinis Cruciferorum in Prussiae ducem creatum regni Poloniae feudatarium a quibusdam principibus mediatoribus compositae. Datum et actum Cracoviae, 8 Aprilis anno 1525) – traktat zawarty 8 kwietnia 1525[1] między Koroną Królestwa Polskiego i zakonem krzyżackim, który kończył formalnie wojnę polsko-krzyżacką (1519–1521) i ustanawiał sekularyzacjępruskiej gałęzi zakonu i powołanie lennego księstwa pruskiego, które powierzono Albrechtowi Hohenzollernowi i jego męskim potomkom, z prawem do sukcesji dla braci wielkiego mistrza: Jerzego Hohenzollern-Ansbach, Kazimierza Hohenzollerna i Jana Hohenzollerna z ich potomstwem w linii męskiej[1]. Albrecht Hohenzollern stawał się świeckim władcą (księciem w Prusach), wyznaczonym przez zwierzchniego pana lennego – czyli króla Polski (księcia całych Prus). Książę w Prusach miał otrzymać pierwsze miejsce wśród dostojników świeckich senatu Królestwa Polskiego. Po wygaśnięciu linii rodu Prusy miało przejąć bezpośrednio Królestwo Polskie. Z dziedziczenia wyłączona była linia elektorska Hohenzollernów. Na wypadek wojny toczonej przez Królestwo (innej niż wojna o same Prusy) książę w Prusach miał wystawić zaledwie stu rycerzy. Ustanowiono natomiast mieszane polsko-pruskie sądy do rozstrzygania spraw, które mogły zostać wytoczone księciu w Prusach, lub też apelacji od werdyktów, jakie wydawały sądy księcia[2]. Formalną konsekwencją tego traktatu było złożenie hołdu (tak zwanego hołdu pruskiego) przez Albrechta Hohenzollerna swojemu suwerenowiZygmuntowi I Staremu 10 kwietnia 1525[3]. Testorami traktatu byli Fryderyk II legnicki i Jerzy Hohenzollern-Ansbach[4].
