Twierdzenie ergodyczne Birkhoffa

Twierdzenie ergodyczne Birkhoffa – jedno z najważniejszych twierdzeń teorii ergodycznej. Opisuje zachowanie średnich wartości funkcji całkowalnych w sensie Lebesgue’a przy stosowaniu na danej zmiennej przekształcenia ergodycznego. Nosi nazwisko George’a D. Birkhoffa[1][2].

Treść twierdzenia

edytuj

Niech   będzie przestrzenią probabilistyczną oraz niech   będzie przekształceniem zachowującym miarę (  dla wszystkich  ) i ergodycznym (  wtedy i tylko wtedy, gdy   lub  ). Wówczas, dla dowolnej funkcji  

 

dla  -prawie wszystkich   (tzn. że zbiór   które nie spełniają powyższego warunku, ma miarę równą 0).

Motywacja

edytuj

Twierdzenie ergodyczne Birkhoffa ma zastosowanie przy wielu problemach. Przedstawmy kilka przykładów[1]. Zakładamy, że   jest przestrzenią probabilistyczną, a   zachowuje miarę.

  • Niech   będzie pewnym zbiorem, który chcemy analizować. Dla   ile spośród elementów zbioru   będzie należeć do  ?
  • Rozważmy   będące okręgiem jednostkowym i przekształcenie   dla liczby niewymiernej   Jak wówczas zachowują się wartości   przy  ?
  • Twierdzenie Borela o liczbach normalnych. Prawie wszystkie liczby z przedziału  normalne w systemie binarnym, tzn. częstość występowania cyfry 1 w ich rozwinięciach wynosi  

Przekształcenia jednoznacznie ergodyczne

edytuj

Przekształcenie   nazwiemy jednoznacznie ergodycznym (ang. uniquely ergodic), jeśli istnieje dokładnie jedna miara   którą   zachowuje. Udowodnienie, że   jest przekształceniem jednoznacznie ergodycznym pozwala z twierdzenia Birkhoffa wyeliminować warunek  -prawie wszystkich elementów   i zastąpić go wszystkimi  

Twierdzenie[1]. Niech   będzie przestrzenią probabilistyczną i niech   Przekształcenie   jest jednoznacznie ergodyczne wtedy i tylko wtedy, gdy istnieje dokładnie jedna miara   dla której   jest przekształceniem zachowującym miarę i taka, że dla dowolnej funkcji   zachodzi

 

dla wszystkich  

Przypisy

edytuj
  1. a b c Peter Walters, An Introduction to Ergodic Theory, „Graduate Texts in Mathematics”, 1982, DOI10.1007/978-1-4612-5775-2, ISSN 0072-5285.
  2. Manfred Einsiedler, Thomas Ward, Ergodic Theory, 2011, DOI10.1007/978-0-85729-021-2.