Tyniok
Tyniok (892 m n.p.m.) – dwuwierzchołkowy szczyt w głównym grzbiecie Beskidu Śląskiego, wznoszący się bezpośrednio na północ od Przełęczy Koniakowskiej. Porośnięty lasem wierzchołek wschodni jest niższy zaledwie o 2 m od wierzchołka zachodniego, pokrytego polami i pastwiskami[1].
 Widok z Ochodzitej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
892 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°33′47,4″N 18°58′26,0″E/49,563167 18,973889
| |
Nazwa góry pochodzi od tyniny – listew „szczypanych” siekierą ze świerkowego kloca, z których wyplatano głównie przęsła płotów do koszarowania owiec. Dawna nazwa szczytu (Rdzawka lub Drdzawka), podawana m.in. w „Dziejopisie Żywieckim” Andrzeja Komonieckiego, pochodziła prawdopodobnie od rdzawej barwy ziemi, wywołanej obecnością licznych związków żelaza. Syderytowe rudy żelaza, występujące w tym rejonie w miękkich, ciemnych łupkach kredowych, były wydobywane w XIX w. i przetapiane w hucie w Węgierskiej Górce[2].
Tyniok znajduje się we wsi Koniaków w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim w gminie Istebna[1]. Od wschodu, tuż pod szczytem, stoki Tynioka trawersują niebieskie znaki szlaku turystycznego ze Zwardonia na Baranią Górę[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2023-06-17].
- ↑ Karol Buzek, Ruda żelaza w Śląskich Beskidach i jej znaczenie dla kraju, „Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego „Beskid Śląski” w Cieszynie”, 2, 1931, s. 44–51 (pol.).
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2011, s. 2, ISBN 978-83-7605-084-3.