Władysław Garlicki
Władysław Garlicki, ps. Bogumił (ur. 8 grudnia 1897 w Przemyślu, zm. 25 stycznia 1953 w Paryżu) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca odcinka w „Podobwodzie Śródmieście-Południowe”, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) Władysław Garlicki (przed 1928) | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca odcinka w Podobwodzie Śródmieście Południowe w powstaniu warszawskim |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Był uczestnikiem I wojny światowej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W stopniu podporucznika wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w szeregach 3 pułku artylerii ciężkiej. W grudniu 1919 jako oficer 1 baterii pułku walczył w Przemyślu, a następnie we Lwowie[1]. Następnie w szeregach pułku wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. 12 maja 1920 odznaczył się w miejscowości Browary nad Dnieprem, w czasie ataku bolszewików na miasteczko[2].
Po wojnie zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii z starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]. Służył m.in. w 3 pułku artylerii ciężkiej, skąd został w 1923 przeniesiony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu. W grudniu 1924 awansowany do stopnia kapitana służby stałej artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[4]. Po 1925 przeniesiony do 5 pułku artylerii polowej, gdzie dowodził baterią. 4 lutego 1934 został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5][6]. W marcu 1934 został przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[7]. Po 1935, został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy przedmiotu taktyki artylerii[8]. W 1939 otrzymał nominację na zastępcę dowódcy 3 pułku artylerii lekkiej Legionów w Zamościu. We wrześniu 1939 pełnił funkcję zastępcy komendanta Ośrodka Zapasowego Artylerii Ciężkiej w Chełmie. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Po zakończeniu wojny obronnej 1939 uniknął niewoli.
Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, gdzie działał w strukturach Armii Krajowej. Pełnił między innymi funkcję zastępcy kierownika wydziału artylerii w Komendzie Głównej AK. Awansowany do stopnia podpułkownika.
W momencie wybuchu powstania warszawskiego wraz z grupą oficerów wydziału artylerii pod dowództwem ppłk. Jana Szczurek-Cergowskiego „Sławbora”, znajdował się na kwaterze konspiracyjnej przy ul. Żurawiej 6. Garlicki z własnej inicjatywy przyłączył się do plutonu OW PPS ppor. Wacława Gapieniuka „Starego”, walczącego w Alejach Ujazdowskich, a do 5 sierpnia przejął dowództwo plutonu[9]. 27 sierpnia 1944, objął dowództwo Odcinka Wschodniego „Podobwodu Śródmieście Południowe". Po wojnie na emigracji.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (18 września 1944) za „dzielność, inicjatywę i dobry przykład dla podwładnych” przez dowódcę Armii Krajowej[10]. Nadanie orderu zostało zweryfikowany pozytywnie uchwałą Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari z 13 października 2011[11]
- Krzyż Walecznych[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[12][6]
Przypisy edytuj
- ↑ Zaufal 1930 ↓, s. 7.
- ↑ Zaufal 1930 ↓, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 824.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 454.
- ↑ Marek Strok: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, s. 32.
- ↑ J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 38–39.
- ↑ Potwierdzono nadanie Virtuti Militari 104 powstańcom. Informacja [w: prezydent.pl]. [dostęp 2012-01-23]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Władysław Zaufal: Zarys historji wojennej 3-go pułku artylerii ciężkiej im. Króla Stefana Batorego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Kazimierz Leski. Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK. Warszawa 1989.
- Marek Ney–Krwawicz. Komenda Główna AK 1939–1945. Warszawa 1990.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.