Władysław Kępa
Władysław Stanisław Kępa, ps. „Czarny” (ur. 26 października 1895 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 porucznik piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Władysław Stanisław Kępa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 października 1895 |
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 26 października 1895 w Krakowie, w rodzinie Wawrzyńca i Franciszki[1][2][3].
8 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich[2]. Walczył w szeregach 2. kompanii I batalionu 5 pułku piechoty, awansując na sekcyjnego[2]. 8 lipca 1916 został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką[2]. W kwietniu 1917 był pacjentem Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2][4]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył w Polskim Korpusie Posiłkowym[2]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) został internowany w Witkowicach pod Krakowem[2].
Walczył na wojnie z bolszewikami[1]. W 1921 pozostawał w dyspozycji szefa Intendentury Okręgu Korpusu Nr I, a następnie został bezterminowo urlopowany[1]. Awansował na podchorążego[5]. 29 listopada 1927 prezydent RP mianował go podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 1108. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5], a minister spraw wojskowych wcielił do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce[6]. W tym pułku w 1930 odbył ćwiczenia rezerwy[1]. Mieszkał lub pracował w Wilnie przy ul. Bobrujskiej 22a m. 4, w charakterze naczelnika kancelarii, a później został zatrudniony Powiatowej Komendzie Uzupełnień Białystok przy ul. Marszałka Piłsudskiego 35[7].
W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji PKU Białystok i posiadał przydział do 42 pułku piechoty w Białymstoku[8]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 570. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[10].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12].
31 marca 2008 minister obrony narodowej Bogdan Klich zmieniając decyzję swojego poprzednika z dnia 5 października 2007 mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][7][15]
- Krzyż Walecznych – 16 września 1922 „za udział w b. Legionach Polskich”[16]
- Krzyż Zasługi[2][17]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[2]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 221.
- ↑ a b c d e f g h i Kępa Władysław Stanisław, ps. „Czarny”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-07-04].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-04].
- ↑ Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). [w:] sygn. I.120.1.102, s. 240 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2024-07-04].
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927, s. 358.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 20 lutego 1928, s. 31.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-04].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 46, 492.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 702.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ Decyzja Nr 140/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2008 zmieniająca decyzję w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. Decyzja weszła w życie z dniem podpisania.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-04].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 673.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-04].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.