Wikipedia

Włodzimierz Osadczy

polski historyk ukraińskiego pochodzenia

Włodzimierz Osadczy (ukr. Володимир Осадчий, ur. 25 kwietnia 1969 we Lwowie[1]) – polski historyk pochodzenia ukraińskiego[2].

Włodzimierz Osadczy
Państwo działania

 Ukraina

Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1969
Lwów

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia nowożytna
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

18 marca 1998

Habilitacja

18 czerwca 2008

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Chełmie

Życiorys edytuj

W latach 80. odbył zasadniczą służbę wojskową w Armii Radzieckiej[1].

Wykształcenie i praca zawodowa edytuj

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Lwowskiego. 18 marca 1998 uzyskał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim tytuł doktora na podstawie pracy pt. Płaszczyzna współistnienia obrządków greckiego i łacińskiego Kościoła katolickiego w Galicji Wschodniej po Concordii 1863–1914. Na tej samej uczelni zdobył też habilitację.

Został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Później podjął pracę na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Katedrze Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych i Dziejów Teologii w Instytucie Historii Kościoła i Patrologii na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Chełmie. Jest także dyrektorem Ośrodka Badań Wschodnioeuropejskich – Centrum Ucrainicum KUL.

Działalność społeczna i polityczna edytuj

W 1989 przystąpił do Stowarzyszenia Kultury Polskiej w Łucku[1]. Od 1993 mieszka w Polsce, gdzie przyjechał jako stypendysta Fundacji Jana Pawła II[2][3].

W latach 2006–2009 był kanclerzem Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów. Jest członkiem Komisji Europy Wschodniej Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem Zarządu Wojewódzkiego Stowarzyszenia „Polska–Wschód” oraz prezesem Stowarzyszenia Polska–Armenia, oddział Lublin.

W 2018 r. wszedł w skład Społecznego Komitetu Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich[4], a w 2022 w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika „Rzeź Wołyńska” w Domostawie[5].

W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa lubelskiego z listy KWW Jedność Narodu – Wspólnota, otrzymując 118 głosów[6]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019, jako bezpartyjny reprezentant środowisk kresowych[7], znalazł się na liście Konfederacji KORWiN Braun Liroy Narodowcy w okręgu nr 8[8]. Uzyskał 2320 głosów, sam komitet nie przekroczył jednak progu wyborczego[9].

Nagrody i wyróżnienia edytuj

W 2007 otrzymał Nagrodę „Przeglądu Wschodniego”.

Publikacje edytuj

  • Kościół i cerkiew na wspólnej drodze. Concordia 1863. Z dziejów porozumienia między obrządkiem greckokatolickim a łacińskim w Galicji Wschodniej, Lublin: Redakcja Wydawnictw KUL 1999.
  • Polacy na Ukrainie dzisiaj: informator, Cz. 1: Federacja organizacji polskich na Ukrainie, Warszawa: Towarzystwo Naukowe Polska-Wschód 2000.
  • Katolic'ka cerkva v Ukraïnì: ìstoričnij naris, Lublin: Luceoria Books: „Norbertinum” 2001.
  • Krym tatarski w polskich dziejach i kulturze ( XV - XVIII wieku ) , w : Polacy na Krymie. Lublin 2004, s. 55-56.
  • Święta Ruś: rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2007.
  • Władyka Markijan: o historii i dniu dzisiejszym Kościoła katolickiego na Ukrainie z księdzem biskupem Marcjanem Trofimiakiem rozmawia Włodzimierz Osadczy, Lublin-Łuck: Wydawnictwo KUL – Ìnstitut Cerkovnih Doslìdžen' 2009.
  • Niedokończone msze Wołyńskie // Wołanie z Wołynia, Nr 4 (95). Lipec-Sierpień 2010, s. 32-34
  • (redakcja) Święty arcybiskup Lwowa Józef Bilczewski. Materiały z międzynarodowej konferencji naukowej poświęconej św. Józefowi Bilczewskiemu, arcybiskupowi metropolicie lwowskiemu obrządku łacińskiego, w 150. rocznicę urodzin i 5. rocznicę kanonizacji, 18–21 listopada 2010 roku, Lublin-Lwów, pod red. Włodzimierza Osadczego, Lublin-Lwów: Wydawnictwo KUL – Wydawnictwo bł. Jakuba Strzemię Archidiecezji Lwowskiej ob. łac. 2011.
  • Dzieje i martyrologium Unii Św. na Litwie w świetle żywota i pamiętników ks. Grzegorza Micewicza, kapłana obrządku unickiego,  Włodzimierz Osadczy, Bogumiła Jędrzejewska,  Wydawca: von Borowiecky, Warszawa-Radzymin 2022[10].
  • Czy Zełenski przeprosi Polaków? / z prof. Włodzimierzem Osadczym rozmawia Jakub Zgierski. W: Najwyższy Czas! : pismo konserwatywno-liberalne. 2022, nr 35/36, s. LVI-LVII
  • Holy Rus - On Ukrainian Russophilism. Przegląd Rusycystyczny, 2023, nr 2(182), s. 14-28.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Marek Trojan, Prof. Osadczy dementuje kłamstwa ws. rzekomego zdjęcia „z interwencji sowieckiej w Afganistanie” [online], kresy.pl, 17 kwietnia 2019 [dostęp 2019-04-17].
  2. ↑ a b Wisnyk, Центр української культури у Любліні очолює волинянин [online], archive.visnyk.lutsk.ua [dostęp 2018-02-21] (ukr.).
  3. ↑ Fundacja Jana Pawła II – informacje ogólne [online], fjp2.com [dostęp 2018-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-22].
  4. ↑ Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Społeczny Komitet Obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa Polaków na Kresach Wschodnich [online], Ks.Tadeusz Isakowicz-Zaleski, 2 lipca 2018 [dostęp 2023-05-19] (pol.).
  5. ↑ Komitet Honorowy - [online], www.jarocin.samorzad.pl [dostęp 2023-05-19].
  6. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2019-03-29].
  7. ↑ Kulińska, Osadczy i Zapałowski na listach Konfederacji do PE. Mocne oświadczenia kandydatów [online], dorzeczy.pl, 14 marca 2019 [dostęp 2019-04-20].
  8. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-04-20].
  9. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-11-21].
  10. ↑ Dzieje i martyrologium Unii Św. na Litwie w świetle żywota i pamiętników ks. Grzegorza Micewicza, kapłana obrządku unickiego · W. Osadczy, B. Jędrzejewska (Darmowa wysyłka), ISBN 978-83-66480-79-7 [dostęp 2023-08-29] (pol.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Osadczy&oldid=73112246”