Wacław Gawroński
Wacław Marian Teofil Gawroński (ur. 5 marca 1893 w Petersburgu, zm. 27 marca 1979 w Chicago) – polski prawnik i urzędnik konsularny, wydawca i redaktor.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 5 marca 1893 Petersburg | |
| Data i miejsce śmierci | 27 marca 1979 Chicago | |
| Konsul Generalny RP w Lille | ||
| Okres | od 1924 do 1928 | |
| Poprzednik | Tadeusz Lubaczewski | |
| Następca | Tadeusz Brzeziński | |
| Konsul Generalny RP w Berlinie | ||
| Okres | od 1930 do 1934 | |
| Poprzednik | Stanisław Zieliński | |
| Konsul Generalny RP w Chicago | ||
| Okres | od 1934 do 1939 | |
| Poprzednik | Tytus Zbyszewski | |
| Następca | Karol Ripa | |
| Odznaczenia | ||
       
| ||
ŻyciorysEdytuj
Syn Teofila i Jadwigi z Rawów. Absolwent szkoły handlowej w Kielcach i Wydziału Prawnego Uniwersytetu w Kazaniu. Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Około 1920 wstąpił do służby zagranicznej, pełniąc m.in. funkcje konsula w Lille (1924–1928), naczelnika Wydziału Organizacyjno-Konsularnego MSZ (1928–1930), konsula generalnego w Berlinie (1930–1934), konsula generalnego w Chicago (1934–1939), po czym udzielono mu urlopu bezpłatnego, a Gawroński przeniósł się do Toledo w stanie Ohio (1939–1961). Na początku lat 50. był wydawcą i redaktorem naczelnym czasopisma kulturalnego „Ameryka-Echo” w Toledo. Następnie przeniósł się do Chicago, gdzie 27 marca 1979 zmarł w szpitalu; pochowany na cmentarzu Calvary (Calvary (Toledo) Cemetery) w hrabstwie Lucas, w stanie Ohio.
Od 27 stycznia 1917 był mężem Zofii z Popławskich (1886–1957).
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1966)[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (21 lutego 1951)[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[3][4]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
- Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy (Jugosławia)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony (Belgia)
PrzypisyEdytuj
- ↑ Dz.U.R.P. z 1969 r. Nr 3. s. 8. „za zasługi położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w wieloletniej służbie zagranicznej” .
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 33, poz. 402 „za zasługi położone przy organizacji II Światowego Kongresu Obrońców Pokoju”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936.
BibliografiaEdytuj
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 81–82. [dostęp 2021-01-21].
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 69, 106, 116, 133, 191, 257. [dostęp 2021-01-21].