Walther Bangert
Walther Bangert (zm. w kwietniu 1945 w południowych Niemczech) – niemiecki architekt i urbanista nazistowski.
| Data śmierci |
kwiecień 1945 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
urbanista, architekt |
Życiorys
edytujBył profesorem urbanistyki na Politechnice w Brunszwiku. Współpracował z Herrmannem Jansenem podczas projektowania Ankary jako nowej stolicy Turcji, a także w trakcie tworzenia planów urbanistycznych Adany[1]. Około 1934 współpracował z szefem Deutsche Bauzeitung, Erichem Fäse[2]. Podczas II wojny światowej wszedł w spór z Albertem Speerem (kolegą ze studiów[3], w którego biurze pracował[4]) w kwestii stworzenia nowej koncepcji urbanistycznej Poznania. W wyniku tego sporu Speer skierował go na front. Został zabity w południowych Niemczech w kwietniu 1945[3].
Dzieła
edytujBył m.in. twórcą następujących dzieł:
- plany urbanistyczne Adany (1935-1937)[1],
- plany urbanistyczne Ankary[3],
- całościowy plan urbanistyczny Poznania (1939[5]-1940, we współpracy z Wolfgangiem Draeselem), w tym:
- trasa defiladowa na osi ul. Bukowska - Zamek Cesarski,
- Gauforum (nowa dzielnica rządowa i plac parad),
- Gauhalle (hala koncertów i zebrań)[6],
- siedziba DAF (Deutsche Arbeitsfront, pol. Niemiecki Front Pracy), budynki policji i innych urzędów[7],
- osiedle Weststadt na Jeżycach,
- osiedle Państwowej Komisji ds. Budowy Mieszkań Socjalnych przy ul. Opolskiej na Dębcu[8],
- rozwinięcie idei trasy kołowej północ-południe Mariana Spychalskiego (później tzw. Trasa Piekary)[9],
Tworząc plany dla Poznania, Bangert akceptował przedwojenne koncepcje Władysława Czarneckiego, rozpisując je na powiększoną o ponad 200 procent powierzchnię miasta i wiążąc z założeniami sportowo-rekreacyjnymi w śródmiejskim odcinku doliny Warty[7]. W ramach swojej koncepcji planował przebudowę Starego Miasta, przearanżowanie przestrzeni wokół ratusza i scalenie Starego Rynku z placem Kolegiackim w drodze wyburzenia południowych obszarów zabudowy staromiejskiej[11].
Rodzina
edytujJego bratem był urbanista i architekt, Wolfgang Bangert[12], a bratankiem architekt, Dietrich Bangert[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Architekturmuseum der TU Berlin [online], Architekturmuseum Berlin, 10 marca 2022 [dostęp 2022-03-10].
- ↑ Anke Blümm, Die Bauzeitschrien 1933-1945 und ihre Kontrolle. „Entartete Baukunst“? Zum Umgang mit dem Neuen Bauen 1933-1945, 2013, s. 382, ISBN 978-3-7705-5588-8.
- ↑ a b c d Roland Burgard, Das Museumsufer Frankfurt: Architekten und Bauten, Birkhäuser, 16 grudnia 2019, s. 59, ISBN 978-3-0356-1896-9 [dostęp 2022-03-10] (niem.).
- ↑ a b Architektura wojny 1939-1945, Tadeusz Barucki | SARP Warszawa [online] [dostęp 2022-03-10] (pol.).
- ↑ H. Grzeszczuk-Brendel, Uzdrawianie miasta - recepcja reformy mieszkaniowej w międzywojennym Poznaniu, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” (T. 52, z. 1-4), 2007, s. 21–30, ISSN 0023-5865 [dostęp 2022-03-10] (pol.).
- ↑ Hanna Grzeszczuk-Brendel, Ciało ludzkie – ciało ludu w przestrzeni nazistowskiej, 2020, s. 367-369.
- ↑ a b Hanna Grzeszczuk-Brendel, ARCHITEKTURA OKUPACYJNA – PROJEKTY NAZISTOWSKIE W POZNANIU, „Oblicza Wojny”, 5, 2021, s. 343-344, ISBN 978-83-8220-699-9.
- ↑ Hanna Grzeszczuk-Brendel, “Made to Human Measure”. Nazi Architecture in Poznań [online], 2019, s. 4.
- ↑ Robert Barełkowski, Anatomia porażki. Jakość projektowania a kultura społecznego rozumienia architektury [online], s. 51.
- ↑ Bundesarchiv - Recherche - Detailansicht - "Aus Lodz wird Litzmannstadt" [online], www.bundesarchiv.de [dostęp 2022-03-10].
- ↑ Nice IT-, Miasto (re)konstruowane [online], trakt.poznan.pl [dostęp 2022-03-10] (pol.).
- ↑ Katalog der Deutschen Nationalbibliothek [online], portal.dnb.de [dostęp 2022-03-10].