Wesele w Suzie – trwające 5 dni wesele zorganizowane w Suzie w 324 p.n.e. przez Aleksandra Macedońskiego tuż po powrocie z wyprawy do Indii. Udało mu się nakłonić ponad 90[a][1] dostojników macedońskich i greckich ze swego otoczenia do małżeństwa z przedstawicielkami arystokracji irańskiej. Chciał w ten sposób zacieśnić więzi macedońsko-irańskie; między zdobywcami i pokonanymi.

Aleksander poślubia Statejrę II, a Hefajstion – Drypetis

Zawarte małżeństwa

edytuj

Aleksander dał przykład otoczeniu, poślubiając dwie córki królów perskich: Parysatis II (córkę Artakserksesa III) i Statejrę II (córkę Dariusza III), licząc na legitymizację swojej władzy w Iranie. Ewentualni synowie narodzeni z tych związków byliby wnukami achemenidzkich władców i mogliby liczyć na lojalność arystokracji perskiej. Aleksander miał więc już trzy żony (pierwszą była Roksana – księżniczka baktryjska).

Szczególnie wyróżniony został Hefajstion – najbliższy przyjaciel Aleksandra, który ożenił się z Drypetis – młodszą siostrą Statejry II, stając się tym samym szwagrem macedońskiego władcy. Również Krateros otrzymał żonę z dynastii Achemenidów – Amastris – córkę Oksartesa, brata Dariusza III.

Inne zawarte tego dnia ważniejsze małżeństwa to[2]:

Oprócz tego Aleksander opłacił pannom młodym posag, wynagradzając także prostych żołnierzy, którzy związali się z Azjatkami (takich związków miało być aż 10 tysięcy[1]).

Dalsze losy małżeństw

edytuj

Powszechnie powtarzana przez naukę nowożytną teza, iż po śmierci Aleksandra jego wodzowie rozwiedli się ze swoimi perskimi żonami, jest tylko przypuszczeniem[3]. O większości tych związków nie mamy żadnych informacji. Wiadomo tylko, że kilka się rozpadło, a jedno – Seleukosa z Apamą – przetrwało długo (z tego małżeństwa narodził się następca na tronie państwa SeleucydówAntioch I Soter). Innym przykładem trwałego małżeństwa może być związek Eumenesa i Artonis[4].

Zobacz też

edytuj
  1. Autorzy antyczni podają różne liczby małżeństw zawartych podczas uroczystości: 87 (Arrian), 90 (Elian), 92 (Chares), 100 (Plutarch).

Przypisy

edytuj
  1. a b Nawotka 2007 ↓, s. 480.
  2. Arrian ↓, księga VII, 4.
  3. Nawotka 2007 ↓, s. 482.
  4. Olbrycht 2004 ↓, s. 48.

Bibliografia

edytuj
Źródła
Opracowania