Wielka włóczęga (fr. La grande vadrouille) – komedia wojenna produkcji francuskiej z 1966 roku, w reżyserii Gérarda Oury.

Wielka włóczęga
La grande vadrouille
Ilustracja
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1966

Data premiery

8 grudnia 1966

Kraj produkcji

Francja
Wielka Brytania

Język

francuski, angielski, niemiecki

Czas trwania

120 min

Reżyseria

Gérard Oury

Scenariusz

Danièle Thompson,
Marcel Jullian

Główne role

Bourvil
Louis de Funès
Terry-Thomas

Muzyka

Georges Auric

Zdjęcia

Claude Renoir
Alain Douarinou

W filmie wystąpili m.in. Louis de Funès i Bourvil. Wielka włóczęga to jeden z największych sukcesów francuskiego kina, w samej Francji film zobaczyło 17 272 987 widzów. Była to rekordowa liczba publiczności we Francji, aż do wyświetlania Titanica w 1998. Obraz jest trzecim filmem francuskim w historii pod względem liczby widzów po Jeszcze dalej niż Północ z 2008 oraz Nietykalni z 2011[1].

Produkcja

edytuj

Zdjęcia kręcono w Paryżu oraz na terenie departamentów Aveyron (La Roque-Sainte-Marguerite), Cantal (Alleuze, Lavastrie), Côte-d’Or (Beaune, Meursault), Lozère (Brenoux), Nièvre (Anthien), Yonne (Noyers-sur-Serein, Lichères-sur-Yonne, Vézelay).

Fabuła

edytuj

Angielski bombowiec wracający w roku 1942 z nalotu nad Niemcami zostaje strącony nad Paryżem. Załoga wyskakuje na spadochronach. Dowódcy udaje się przedtem wyznaczyć miejsce spotkania. Tymczasem każdy z lotników ląduje w innym miejscu. Peter Cunningham zaplątuje się w rusztowanie w pobliżu jednostki SS, na którym właśnie pracuje malarz Augustin Bouvet (Bourvil). Alan Mac Intosh dostaje się na dach Opery Paryskiej, gdzie odbywa się próba opery Berlioza pod kierunkiem Stanislasa Leforta (Louis de Funès). Dowódca sir Reginald (Terry-Thomas) trafia zaś do basenu z fokami w ogrodzie zoologicznym.

Na poszukiwanie brytyjskich lotników wyruszają Niemcy, pod dowództwem majora Achbacha. Bouvet i Lefort w obawie o własną skórę nie kwapią się do pomocy Anglikom. Ale gdy Niemcy znajdują u dyrygenta spadochron, wybucha afera, Lefort musi uciekać. W tarapaty wpada również Bouvet, w jego mieszkaniu zjawia się gestapo. Obaj udają się w zastępstwie dwóch Anglików do tureckiej łaźni, miejsca spotkania z dowódcą samolotu. Sygnałem rozpoznawczym ma być angielska piosenka Tea for two. Na nieszczęście dla Francuzów krok ten okazuje się dopiero pierwszym na długiej drodze niebezpieczeństw jakie mają ich spotkać.

Cała piątka musi wkrótce uciekać z Paryża, przeżywając jeszcze nieudany zamach bombowy w operze. W ucieczce pomaga im młoda Juliette, która podbija serce malarza Bouveta. Uciekinierzy przeżywają niekończące się przygody, wielokrotnie znajdują się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Bronią się dyniami, kradną samochód od zakonnicy, przebierają się za Niemców, chowają w beczkach itp. Pomocą służy im wspomniana siostra zakonna oraz właścicielka hotelu w Meursault, gdzie Bouvet i Lefort spędzają jedną z nocy. Nie wiedzą jednak, ze tuż za ścianą nocują tropiący ich Niemcy. Sytuację pogarsza jeszcze fakt, że przez przypadek bohaterom mylą się ich pokoje. Niestrudzeni kontynuują swą wędrówkę, by w końcu po przechytrzeniu przeciwnika móc dotrzeć do wolnej strefy.

Obsada

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Alice Bosio: Intouchables réussira-t-il à battre les Ch'tis?. lefigaro.fr, 2012-01-09. [dostęp 2011-12-11]. (fr.).

Linki zewnętrzne

edytuj