Wiktor Abaza

ukraiński wojskowy

Wiktor Iwanowicz Abaza, ros. Виктор Иванович Абаза (ur. 10 sierpnia?/22 sierpnia 1864 w Charkowie, zm. 28 lipca 1931 w Warszawie) – rosyjski, a następnie ukraiński wojskowy (pułkownik), emigracyjny działacz kombatancki

Wiktor Abaza
Виктор Иванович Абаза
ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1864
Charków

Data i miejsce śmierci

28 lipca 1931
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1884–1920

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Biała Armia

Jednostki

41 Brygada Artylerii, 31 Brygada Artylerii, 7 Bateria Brygady Artylerii, 10 Artyleryjski Dywizjon Moździerzy, 9 Brygada Artylerii, 10 Korpus Armijny, 23 Lekki Pułk Artylerii, 14 Lekka Brygada Artylerii, 6 Samodzielny Dywizjon Artylerii Lekkiej

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna ukraińsko-radziecka,
wojna domowa w Rosji

Późniejsza praca

działacz kombatancki, działacz emigracyjny

Odznaczenia
Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

W 1883 ukończył korpus kadetów w Pskowie, zaś w 1884 konstantynowską szkołę wojskową. Służył w stopniu podporucznika w 41 Brygadzie Artylerii. W 1888 awansował do stopnia porucznika, w 1895 sztabskapitana, zaś w 1898 – kapitana. W latach 1904–1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, dowodząc różnymi bateriami 31 Brygady Artylerii. Następnie w stopniu podpułkownika objął dowództwo 7 Baterii Brygady. W 1910 został dowódcą 10 Artyleryjskiego Dywizjonu Moździerzy. Brał udział w I wojnie światowej. Od grudnia 1914 w stopniu pułkownika dowodził 2 Dywizjonem 9 Brygady Artylerii. Następnie pełnił funkcję adiutanta w sztabie X Korpusu Armijnego. Od połowy 1917 uczestniczył w ukrainizacji oddziałów wojskowych armii rosyjskiej. Pod koniec 1917 przeszedł do armii ukraińskiej. Od pocz. marca 1918 dowodził 23 Lekkim Pułkiem Artylerii. Od końca listopada tego roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 14 Lekkiej Brygady Artylerii. W połowie czerwca 1919 wstąpił do Armii Północno-Zachodniej gen. Nikołaja N. Judenicza. W grudniu tego roku został dowódcą 6 Samodzielnego Dywizjonu Artylerii Lekkiej. Po klęsce wojsk Białych na początku 1920, wyjechał do Polski. Wkrótce zamieszkał we Francji, ale powrócił do Warszawy. Działał w ukraińskich organizacjach kombatanckich.

Linki zewnętrzne

edytuj