Wiktor Matulewicz

powstaniec warszawski, żołnierz AK

Wiktor Matulewicz ps. Luxor (ur. 14 marca 1920 w Zgierzu, zm. 26 stycznia 2011 w Łodzi) – powstaniec warszawski, członek harcerskiego batalionu AK „Zośka”, plutonowy podchorąży Armii Krajowej.

Wiktor Matulewicz
Luxor
Ilustracja
Wiktor Matulewicz, Łódź 30.10.2009
plutonowy podchorąży plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1920
Zgierz

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 2011
Łódź

Przebieg służby
Siły zbrojne

AK Armia Krajowa

Formacja

Szare Szeregi

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Armii Krajowej

Życiorys

edytuj

Syn kapitana WP, przedwojennego komisarza policji Kazimierza Matulewicza (komendanta policji powiatu łódzkiego), zamordowanego w Kalininie (obecnie Twer) przez NKWD[1]. Wiosną 1940 NKWD wymordowało w swojej siedzibie ponad 6 200 polskich policjantów i innych więźniów z obozu w Ostaszkowie, następnie pochowanych w Miednoje.

Urodził się w Zgierzu. Harcerz, członek Związku Harcerstwa Polskiego, przed wojną uzyskał młodzieżowy stopień harcerza orlego. Maturę uzyskał w 1939 roku. Aresztowany wraz z rodziną, spędził w Królewcu 13 miesięcy na budowie schronów dla okrętów Kriegsmarine. Uciekł do Łodzi, gdzie ukrywał się u swojego drużynowego Jerzego Jędrzejewskiego, następnie został skierowany do partyzantki. Stamtąd udał się do Warszawy, gdzie został przyjęty na dwa miesiące do Bojowych Szkół i zajmował się małym sabotażem w ramach akcji Wawer. Następnie ze względu na wiek został przeniesiony do Grup Szturmowych Szarych Szeregów, został członkiem OS „Jerzyki” przyszłego batalionu „Zośka”. Brał udział w wielu akcjach m.in. Akcji „Sonderwagen”. Wraz z II plutonem 1 kompanii przeszedł cały szlak bojowy batalionu „Zośka” w powstaniu warszawskim. Jego młodszy brat Bolesław Matulewicz ps. „Virtus” walczył również w batalionie „Zośka” i poległ 22 sierpnia 1944 w walkach powstańczych na Starym Mieście.

Po wojnie mieszkał i pracował w Łodzi, utrzymywał tu kontakt z Aleksandrem Kamińskim. Był przez około 9 lat pracy do 1956 roku systematycznie przesłuchiwany przez SB, łącznie jak policzył spędził 555 dni w więzieniach na przesłuchaniach i śledztwach. Był prezesem Koła Terenowego Związku Powstańców Warszawskich w Łodzi[2].

31 stycznia 2011 został pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi.

Odznaczenia[3]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Electronic Museum [online], www.electronicmuseum.ca [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-18] (ang.).
  2. Nekrologi w Gazecie Wyborczej. www.nekrologi.wyborcza.pl, 28.01.2011. [dostęp 2021-06-09]. (pol.).
  3. Nekrologi w Gazecie Wyborczej. www.nekrologi.wyborcza.pl, 29.01.2011. [dostęp 2021-06-09]. (pol.).
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 lipca 1999 r. o nadaniu orderów i odznaczenia (M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 481, pkt 29.)

Linki zewnętrzne

edytuj