Witold Kolankowski
Witold Kolankowski (ur. 25 września 1885, zm. 1948) – polski inżynier elektryk, urzędnik konsularny.
| Data urodzenia |
25 września 1885 |
|---|---|
| Data śmierci |
1948 |
| Kierownik Konsulatu RP w Szczecinie | |
| Okres | |
| Następca | |
| Kierownik Konsulatu RP w Mińsku | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Konsul Generalny RP w Mediolanie | |
| Okres | |
| Poprzednik |
Józef Gorzechowski |
| Następca |
Emil Sroka |
| Konsul Generalny RP w Amsterdamie | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Skończył wyższą uczelnię techniczną. W 1921 był pracownikiem cywilnym Oddziału II NDWP a następnie w tymże roku wstąpił do polskiej służby zagranicznej, pełniąc funkcje urzędnika w konsulacie w Antwerpii (1921), w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, wicekonsulacie w Pile (1922–1925), wicekonsula i kier. konsulatu w Szczecinie (1925–1927), pracownika poselstwa w Moskwie (1927), konsula i kier. konsulatu gen. w Mińsku (1927–1928), prac. konsulatu w Leningradzie (1928), prac. Komisji Mieszanej do spraw Repatriacji Polaków z ZSRR, konsula w Rydze (1929–1932), konsula gen. w Mediolanie (1932–1936), nacz. Wydz. w MSZ (1936–1938), konsula gen. w Amsterdamie (1938–1940).
Pełniąc funkcję kierownika konsulatu w Szczecinie, jednocześnie był rezydentem polskiego wywiadu.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[4]
- Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1933)[5]
Przypisy edytuj
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy państwowej w dziale służby zagranicznej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi w służbie konsularnej”.
- ↑ Wojciech Skóra: Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Szczecinie w latach 1925-1939. Pomorska Akademia Pedagogiczna w Słupsku, 2001, s. 32.
- ↑ Rocznik służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 201. [dostęp 2020-10-30].
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 13, s. 137, 1933.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Lechowski: Polski konsul w niemieckim Szczecinie, [w:] Szczecinianie stulecia, Wydawn. Piątek Trzynastego Łódź 2000, 152 s., ISBN 83-87735-63-9.
- Jacek Piotrowski (opr.): Dzienniki czynności Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza (1939–1947), Wydawn. Uniwersytetu Wrocławskiego Wrocław 2004, ISBN 83-229-2566-1; Acta Universitatis Wratislaviensis nr 2687.
- Wojciech Skóra: Konsekwencje przewrotu majowego w polskiej służbie konsularnej, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, red. M. Sioma, Lublin 2007, s. 405–424.
- Arkadiusz Bródka: Placówka wywiadowcza Oddziału II Sztabu Głównego (Generalnego) w Szczecinie, [w:] Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego nr 6/12, s. 188–199, [w:] [1]
- Konsulat RP w Szczecinie, [w:] [2]