Kierownictwo Remontów
Kierownictwo Remontów – instytucja centralna zaopatrująca Wojsko Polskie (II RP) w młode konie (remonty).
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca |
nie posiadało |
| Patron |
nie posiadało |
| Tradycje | |
| Święto |
nie obchodziło |
| Nadanie sztandaru |
nie posiadało |
| Rodowód |
Wojskowy Zakład Remontu Koni |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Historia Kierownictwa Remontów edytuj
W 1928 roku, w Warszawie, został zorganizowany Wojskowy Zakład Remontu Koni. 25 kwietnia 1929 roku zakład został podporządkowany I wiceministrowi spraw wojskowych – szefowi Administracji Armii[1]. W 1933 roku zakład został przeformowany w Kierownictwo Remontu Koni Ministerstwa Spraw Wojskowych. Później zmienił nazwę na „Kierownictwo Remontów”.
Kierownikowi zakładu (od 1933 roku – kierownikowi Kierownictwa) podlegał Zapas Młodych Koni w Jarosławiu oraz trzy komisje remontowe.
Zapas Młodych Koni w Jarosławiu
- zarządca – płk kaw. Zygmunt Lecewicz (od 12 III 1929[2])
Komisja Remontowa Nr 1 w Warszawie
- przewodniczący komisji – ppłk kaw. Stanisław Józef Rabiński
- przewodniczący komisji – ppłk kaw. Kazimierz Bolesław Józef Halicki (do 31 VIII 1939 → dowódca Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Hrubieszowie)
- zastępca przewodniczącego – mjr art. Kazimierz II Leśniewski (do 1939)
- ppłk kaw. Dymitr Radwiłłowicz (do IV 1928[3])
- członek komisji – mjr kaw. Eugeniusz Kownacki (VI 1927 – IV 1928)
Komisja Remontowa Nr 2 w Poznaniu
- przewodniczący komisji – ppłk art. Andrzej Zagrojski
Komisja Remontowa Nr 3 w Krakowie
- przewodniczący komisji – płk kaw. Władysław Kulesza (12 III 1929 – IX 1939)
Komisje remontowe przeprowadzały zakup koni remontowych od hodowców w swoich rejonach. Rejon Komisji Remontowej Nr 1 obejmował województwa: warszawskie, łódzkie, lubelskie, białostockie, wileńskie, nowogródzkie i poleskie. Rejon Komisji Remontowej Nr 2 obejmował województwa: poznańskie i pomorskie, natomiast rejon Komisji Remontowej Nr 3 obejmował województwa: krakowskie, lwowskie, tarnopolskie, stanisławowskie, wołyńskie, śląskie i łódzkie. Komisje przeprowadzały zakup zgodnie z przepisami służbowymi P.S. 60-280 „Zaopatrzenie wojska w konie w czasie pokojowym”. Po zakończeniu zakupów i sporządzeniu sprawozdania przewodniczący komisji mogli składać wnioski o odznaczenie hodowców medalami[4].
Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komisje remontowe i Zapas Młodych Koni należały go grupy jednostek podlegających likwidacji w razie mobilizacji. Komisje remontowe ulegały likwidacji drugiego dnia mobilizacji powszechnej. Podoficerowie zawodowi i nadterminowi pełniący służbę w Komisji Remontowej Nr 1 mieli przejść do dyspozycji dowódcy Taborów i szefa Remontu M.S.Wojsk., natomiast personel cywilny stały i kontraktowy, konie i posiadany materiał należało przekazać do Zapasu Koni Okręgu Korpusu Nr I w Małkini. Personel Komisji Remontowej Nr 2 wraz z końmi i posiadanym materiałem miał być odesłany do Zapasu Koni Okręgu Korpusu Nr VIII w Koninie, natomiast Komisji Remontowej Nr 3 do Zapasu Koni Okręgu Korpusu Nr V w Bochni. Zapas Młodych Koni „w okresie mobilizacji powszechnej miał przejść w stan Zapasu Koni OK X w Radymnie”[5]. Zapasy koni okręgów korpusów był jednostkami mobilizowanymi w II rzucie mobilizacji powszechnej przez 5 i 10 Dywizjon Taborów oraz Kadrę 1 i 7 Dywizjonu Taborów[6].
Kierownictwo Remontów trzeciego dnia mobilizacji powszechnej przechodziło na organizację wojenną L.3352/mob.org. Jednostką mobilizującą było Kierownictwo Zaopatrzenia Taborów. Miejscem mobilizacji była Warszawa. Pod względem ewidencyjnym zmobilizowane Kierownictwo Remontów należało do Ośrodka Zapasowego Taborów Nr 1 w Bochni[7].
Kadra Zakładu i Kierownictwa edytuj
Kierownicy:
- płk lek. wet. Feliks Rozwadowski[8] – kierownik (1 XII 1928[9] XII 1931)
- płk kaw. Stefan Jacek Dembiński (1932[10] – XII 1934[11])
- mjr kaw. Karol Wisłouch (od XII 1934[12])
Oficerowie:
- mjr kaw. Marian Łapin – kierownik wydziału administracyjnego (od 1 XII 1928)
- rtm. Tadeusz Politański (od 1 XII 1928[13])
- kpt. kanc. Henryk Bujniewicz (od 1 XII 1928[14])
- mjr kaw. Karol Wisłouch (do XII 1934 → kierownik Kierownictwa Remontu Koni)
- rtm. Feliks Żórawski[15]
- por. tab. Hipolit Beille – referent (od 21 I 1930[16])
- mjr kaw. Witold Czaykowski – szef wydziału w Kierownictwie Remontu Koni (IV 1933[17] – XII 1934)
- płk kaw. Zygmunt Lecewicz[18]
- mjr kaw. Rupert Pawelski (od XII 1934[11])
- Obsada personalna Kierownictwa Remontów Koni w marcu 1939[19]
- szef – gen. bryg. Stefan Jacek Dembiński
- zastępca szefa – ppłk kaw. Karol Wisłouch
- kierownik referatu – mjr tab. Zdzisław Józef Erzepki
- kierownik referatu – rtm. adm. Bolesław Wolicki
Przypisy edytuj
- ↑ Böhm 1994 ↓, s. 163.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 158.
- ↑ „Orędownik Powiatu Żnińskiego” Nr 52 z 3 sierpnia 1929 roku, s. 1-2.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 859-860.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 154, 157, 158, 160.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 549, 1094, 1098, 1121.
- ↑ Płk lek. wet. Feliks Rozwadowski miał być przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 grudnia 1930 roku. Następnie termin ten został przesunięty na dzień 31 grudnia 1931 roku. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 398. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 14 maja 1930 roku, s. 148. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 133.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
- ↑ a b Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 6 lutego 1935 roku, s. 4.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 6 lutego 1935 roku, s. 3.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 127.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 132.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 835.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 91.
- ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 39, 26 stycznia 1934.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 438.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Tadeusz Böhm: Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08368-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.