Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka

Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka – odosobnione pasmo wzniesień i mikroregion w Górach Wałbrzyskich o szerokości około 1 km i wysokości względnej 120 – 180 m, zwane przez Stanisława Szczepankiewicza strefą górnych przełomów, stanowi część pasma wzgórz ograniczających od południa Pogórze Wałbrzyskie od Kotliny Wałbrzyskiej.

Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka

Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Masyw Czeski
Podprowincja	Sudety z Przedgórzem Sudeckim
Makroregion	Sudety Środkowe
Mezoregion	Góry Wałbrzyskie
Mikroregion(y)	Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka

Opis

Wzniesienia Ptasiej Kopy–Stróżka tworzą wyraźnie zarysowany w rzeźbie ciąg wzniesień, zbudowanych głównie z szarogłazy kulmowe wizenu (tzw. kulm ze Szczawna) i dolnokarbońskich zlepieńców z kulminacjami Czarnuszki (562 m n.p.m.), Lisiego Kamienia (613 m n.p.m.), Ptasiej Kopy (590 m n.p.m.), Czarnoty (526 m n.p.m.), Wzgórza Gedymina (532 m n.p.m.) i Stróżka (520 m n.p.m.). Jednostka ta tworzy krawędź morfologiczną ciągnącą się od Wałbrzycha Rusinowej po Szczawno-Zdrój. Od strony Kotliny Wałbrzyskiej ma ona wysokość od 80 do 120 m, zaś w kierunku Pogórza Wałbrzyskiego opada progiem o wysokości 120–180 m. Stoki wzniesień są strome (20–350), rozcięte przez liczne doliny wciosowe o głębokości do 20 m. Między Czarnuszką i Wzgórzem Gedymina, Pełcznica utworzyła dolinę przełomową o głębokości do 100 m i szerokości 250 m stanowiącą połączenie Kotliny Wałbrzyskiej z Pogórzem Wałbrzyskim.

Bibliografia

• Jan Wójcik: Przemiany wybranych komponentów środowiska przyrodniczego rejonu wałbrzyskiego w latach 1975–2000, w warunkach antropopresji, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu przemysłu. Wrocław: Instytut Geografii i Rozwoju Regionalnego Uniwersytetu Wrocławskiego, 2011 ISBN 978−83−62673−12−4
• Przegląd Geograficzny. Tom LVII, zeszyt 1–2. Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Warszawa 1985. ISSN 0033-2143.