Yellow journalism

praktyki w mediach masowych uznawane za nieprofesjonalne i szkodliwe dla ogólnych zasad dziennikarstwa

Yellow journalism (pol. „żółte dziennikarstwo”) – w dziennikarstwie, pejoratywne określenie odnoszące się do praktyk lub tendencji w mediach masowych, które według standardów fachowego dziennikarstwa uznane są za nieprofesjonalne i szkodliwe dla ogólnych zasad dziennikarstwa. Termin ten zwyczajowo odnosi się do sensacjonalizmu w przekazywaniu wiadomości, które powierzchownie upodabnia się do fachowego dziennikarstwa.

Terminy pokrewne edytuj

Spokrewnione z niniejszym jest określenie infotainment. Zostało ono stworzone w odniesieniu do przekazywania wiadomości w taki sposób, który zaciera i zlewa w jedno dziennikarstwo i entertainment (pol.rozrywka, widowisko”) w taki sposób, który krytycy uznają za pomniejszający wartość przekazywanych informacji i profesjonalizm dziennikarskich doniesień i relacji.

Z kolei termin przychylność mediów (ang. media bias) związany jest z określeniem stosowanym w retoryce politycznej dla zobrazowania widocznej politycznej przychylności mediów. Jego potoczne znaczenie wywodzi się z publicystycznych talk-show, w których osoby prowadzące, moderatorzy, nakierowują dyskusję na sprawy polityczne, odsuwając na bok profesjonalne dziennikarstwo związane z przekazywaniem obiektywnych faktów.

Żółte dziennikarstwo wniosło werwę, gonienie za wiadomością, wyeksponowało osobowości, spowodowało nowy układ artykułów oraz rozpowszechniło kolorowy druk.

Żółta prasa edytuj

 
The Yellow Kid

Żółte dziennikarstwo zawdzięcza swoją nazwę (a właściwie swój kolor) tzw. żółtej prasie. Ta z kolei wywodzi swą etymologię z żółtego paska komiksowego, związanego z postacią The Yellow Kid (pol. „Żółty Dzieciak”), który pojawiał się na łamach pierwszych gazet żółtej prasy: „New York WorldJosepha Pulitzera i „New York Journal” (od 1901 roku „New York American”) Williama Randolpha Hearsta. Wielu historyków prasy uważa, że termin ukuł jako pierwszy Erwin Wardman, redaktor „New York Press”, przypuszczalnie w 1896 roku[1].

Sensacyjne, skandalizujące „historie z życia” publikowane na łamach żółtej prasy zwiększyły znacząco jej nakład i poczytność w ciągu XIX w., szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Prekursorzy żółtego dziennikarstwa, tacy właśnie jak Pulitzer i Hearst, poprzez sensacyjne relacje na temat morderstw, krwawych wypadków i tym podobne, starali się zaspokoić rosnącą – ich zdaniem – potrzebę zabawienia „zwykłych ludzi” i odciągnięcia ich od suchych, odartych z emocji reportaży politycznych.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. W. Joseph Campbell: Yellow Journalism: Puncturing the Myths, Defining the Legacies. Westport: Praeger Publishers, 2001, s. 25. ISBN 0-275-96686-0.

Linki zewnętrzne edytuj