Zbigniew Pędziński
Zbigniew Pędziński (ps. „Tytus” „Faytt”, ur. 7 kwietnia 1928, zm. 8 kwietnia 1967) – krytyk literacki, publicysta.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 7 kwietnia 1928 Sieraków Wielkopolski | |
| Data i miejsce śmierci | 8 kwietnia 1967 Poznań | |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Górczyński w Poznaniu | |
| Zawód, zajęcie | krytyk literacki, publicysta | |
| Miejsce zamieszkania | Poznań | |
| Narodowość | polska | |
| Alma Mater | Uniwersytet Poznański | |
ŻyciorysEdytuj
Życie prywatneEdytuj
Zbigniew Pędziński urodził się w Sierakowie Wielkopolskim, a rodzicami byli Władysław Pędziński, urzędnik skarbowy oraz Maria z domu Faytt. Chorował od urodzenia, więc nie mógł poruszać się samodzielnie. Żonaty był od 1953 z Danutą Koszewską i pozostawił syna Marcina (ur. 1963)[1]. Zmarł w Poznaniu 8 kwietnia 1967 i pochowany został na cmentarzu Górczyńskim[1] (kwatera IIP-25-34)[2].
Wykształcenie i działalność publicystycznaEdytuj
Okres okupacji niemieckiej spędził w Siedlcach, gdzie uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych. Mieszkańcem Poznania został od 1946, a rok później w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu otrzymał świadectwo maturalne. Od 1947 do 1951 na Uniwersytecie Poznańskim studiował polonistykę, filozofię oraz socjologię i z zakresu filologii polskiej uzyskał tytuł magistra. Jako krytyk literacki zadebiutował w 1952 recenzją zamieszczoną w „Przeglądzie Powszechnym” i prowadził przez następne 15 lat bardzo ożywioną działalność jako krytyk i publicysta. Współpracował z czasopismami: „Twórczość”, „Kamena”, „Tygodnik Kulturalny”, „Więź”, „Tygodnik Powszechny”, „Homo Dei” i innymi. Szczególną uwagę zwracał na twórczość pisarzy środowiska wielkopolskiego oraz literaturze niemieckiej. Współpracował także z Polskim Radiem oraz wydawnictwami, a od 1955 rozpoczął pracować naukowo w Instytucie Badań Literackich. Od 1955 członek Związku Literatów Polskich.
DorobekEdytuj
Jego publikacjami było około 1200 esejów, artykułów, recenzji, felietonów, not, tom szkiców krytycznych Dalecy i bliscy (1957), wstępy do książek Wojciecha Bąka, Kazimiery Iłłakowiczówny, L. Proroka, Liona Feuchtwangera. W jego publicystyce, w której znajdowało się bardzo dużo zagadnień, na czołowym miejscu była problematyka religijna, moralna oraz rehabilitacji inwalidów. Wybór jego prac pt. Z notatnika szeregowego recenzenta (1971) ukazał się pośmiertnie[3][4].
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 564-565. ISBN 83-01-02722-3.