Ziomkostwa w Niemczech

Ziomkostwa w Niemczech – organizacje społeczno-polityczne w Niemczech powstałe na terenie zachodnich stref okupacyjnych, skupiające Niemców zbiegłych w obliczu nacierającej Armii Czerwonej lub wysiedlonych przymusowo na mocy układów poczdamskich z terenów które weszły w skład Polski, Czecho-Słowacji, Rumunii, Bułgarii, Węgier, Jugosławii i ZSRR.

Pierwsze grupy ziomkostw powstały już 1945 r., głównie w celu niesienia samopomocy wysiedlonej ludności oraz w celu kultywowania tradycji regionalnych. W 1948 powstało Ogólne Przedstawicielstwo Wypędzonych ze Wschodu (Gesamtvertretung der Ostvetriebenen), rozpoczęto też tworzenie struktur zrzeszających ziomkostwa w poszczególnych landach. W 1949/50 we Frankfurcie nad Menem powołany został Centralny Związek Wypędzonych Niemców (Zentralverband der Vertriebenen Deutschen, od 1951 r. Bund der Vetriebenen Deutschen), natomiast w Hamburgu Zjednoczenie Ziomkostw Wschodnioniemieckich (Vereinigte Ostdeutsche Landsmannschaften). W 1950 r. oba ugrupowania proklamowały wspólnie opracowaną „Kartę niemieckich Wypędzonych ze Stron Ojczystych” (Charta der deutschen Heimatvertriebenen). W 1951 r. odbył się pierwszy wspólny kongres, a w 1958 r. obie organizacje ziomkostw połączyły się tworząc organizację nadrzędną zwaną Związek Wypędzonych[1].

Status prawny wypędzonego opiera się na ustawie federalnej z 1953 r. Obejmuje on również dzieci urodzone już na terenie RFN oraz inne grupy osób przybyłe do Niemiec, np. przesiedleńców lub przybyłych w ramach łączenia rodzin. Początkowo status wypędzonego miało ok. 8 mln osób (1948), w 1984 posiadało go ok. 16 mln Niemców[1].

Oddziały

edytuj

Obecnie na terenie Niemiec działa ponad 20 różnego rodzaju ziomkostw:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b ziomkostwa, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-14].

Linki zewnętrzne

edytuj