Związek Polskich Towarzystw Turystycznych

Związek Polskich Towarzystw Turystycznych – polski związek organizacji turystycznych funkcjonujący w latach 1927-1937[1].

Historia

edytuj

Związek został powołany do życia na II Zjeździe Polskich Organizacji Turystycznych, który miał miejsce w dniach 2-3 kwietnia 1927 z inicjatywy Ministerstwa Robót Publicznych. Przygotowaniem do powołania organizacji były referaty Aleksandra Janowskiego, Walerego Goetla i Jerzego Lotha. Na prezesa związku wybrano Stanisława Osieckiego (działacza ludowego)[1].

Postulatami organizacyjnymi było m.in. powołanie zjednoczenia Polski Przemysł Turystyczny, a także Związku Propagandy Turystycznej Polski, jak również ustanowienia Państwowej Rady Turystycznej. Jedynym postulatem konsumpcyjnym było przyznanie 10% ulgi dla członków podczas nabywania paszportów zagranicznych[1].

Początkowo liczba członków wynosiła 19.500, a potem znacząco wzrastała. Z uwagi na silne więzy budowane przez związek pomiędzy środowiskiem turystów i przemysłem turystycznym, jak również zarządzanie nim przez przedstawiciela ruchu ludowego, stanowił on wartość konkurencyjną dla działań rządowych na polu turystyki. Organizacja skonfliktowana była zwłaszcza z Aleksandrem Bobkowskim. Istniejące napięcia doprowadziły do odebrania związkowi zniżek kolejowych, a w końcu do samorozwiązania organizacji w 1937. Lukę na polu współpracy międzyorganizacyjnej w dziedzinie turystyki wypełnił Związek Towarzystw Turystyki Czynnej[1].

Organizacje członkowskie

edytuj

W skład związku weszły następujące organizacje[1]:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Zbigniew Kulczycki, Zarys historii turystyki w Polsce, SiT, Warszawa, 1970, s. 101-102