Zwyrodnienie (łac. degeneratio) – skutek zaburzonej przemiany materii polegający na gromadzeniu się w komórkach lub w macierzy pozakomórkowej substancji, które normalnie w nich nie występują lub których ilość jest znacznie mniejsza. Jest to zaburzenie jakościowe prowadzące do upośledzenia czynności narządów. Zwyrodnienie zaliczane jest w patomorfologii do zmian wstecznych.

Typy zwyrodnień:

  • zwyrodnienia na tle nadmiernego gromadzenia się wody w komórce:
  • zwyrodnienia białkowe:
  1. zwyrodnienie kropelkowo-szkliste
  2. zwyrodnienie szkliste – (łac. degeneratio hyalinea)
  3. zwyrodnienie włóknikowate – (łac. fibrinoidea)
  4. skrobiawica (amyloidoza)
  5. zmiany rogowe:
    1. Nadmierne rogowacenie (hyperkeratosis):
      1. Nagniotek (clavus) = odcisk – na powierzchni i w obrębie skóry (w formie klina)
      2. Modzel (thyloma) – kopułowate zgrubienie naskórka
      3. Róg skórny (cornu cutaneum) – stożkowaty kształt
      4. Rybia łuska (ichtiosis)
      5. Rogowacenie ciemne (acantosis nigrica) – u chorych na raka – ciemna skóra, rozrosłe brodawki, gruba warstwa rogowa
    2. Rogowacenie w niewłaściwym miejscu (keratinisatio heterotopica):
      1. Rogowacenie białe (leukoplakia) – dotyczy nabłonka nierogowaciejącego (jama ustna, krtan, przełyk, pochwa)
      2. Zeskórnienie krtani (pachydermia laryngis) – stan przedrakowy
    3. Wadliwe rogowacenie (parakeratosis) – niecałkowite (zachowanie jąder komórkowych), np. Łuszczyca
    4. Rogowacenie pojedynczych komórek warstwy kolczystej naskórka (dyskeratosis)

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Kruś Stefan, Skrzypek-Fakhour Ewa (red.): Patomorfologia kliniczna. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 2005. ISBN 83-200-3111-7.