Zygmunt Gidlewski
Zygmunt Stanisław Gidlewski (ur. 18 kwietnia 1859[a], zm. 22 lipca 1919 w Warszawie) – pułkownik piechoty armii rosyjskiej.
| pułkownik piechoty | |
| Pełne imię i nazwisko |
Zygmunt Stanisław Gidlewski |
|---|---|
| Data urodzenia |
18 kwietnia 1859 |
| Data i miejsce śmierci |
22 lipca 1919 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1877–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Sztab 10 Armii |
| Stanowiska |
pomocnik szefa oddziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 18 kwietnia 1859 w rodzinie Maksymiliana i Marii z Osuchowskich, właścicieli dóbr w ówczesnej guberni kieleckiej[1]. Był wyznania rzymskokatolickiego[2]. Ukończył pięć klas w klasycznym gimnazjum w Kielcach[2].
14 czerwca 1877 wstąpił do 28 połockiego pułku piechoty na prawach wolontariusza[2]. 28 sierpnia tego roku został skierowany do Czugujewskiej Szkoły Junkrów Piechoty[2]. 1 sierpnia 1880 został wcielony do 89 białomorskiego pułku piechoty, który stacjonował w Rewlu i wchodził w skład 23 Dywizji Piechoty[2]. 14 sierpnia tego roku został mianowany chorążym, a 19 kwietnia 1881 awansowany na podporucznika[2]. Od 4 maja do 31 lipca 1881 był odkomenderowany do 23 Brygady Artylerii w celu zapoznania się ze służbą w tym rodzaju wojsk[2]. 12 maja 1885 awansował na porucznika ze starszeństwem z 19 kwietnia tego roku[2]. 24 października 1889 objął dowództwo 10. kompanii[2]. 26 lutego 1890 awansował na sztabskapitana ze starszeństwem z 15 marca tego roku[2]. 5 marca 1892 objął dowództwo 2. kompanii[2]. 14 maja 1896 awansował na kapitana ze starszeństwem z 15 marca tego roku[2]. 13 listopada 1904 objął funkcję kwatermistrza pułku[2]. 26 lutego 1905 został awansowany na podpułkownika i przeniesiony do 92 peczerskiego pułku piechoty[2]. 10 maja tego roku został przeniesiony do 90 onegskiego pułku piechoty, lecz już 9 września 1905 został ponownie przeniesiony do 89 białomorskiego pułku piechoty na stanowisko kwatermistrza[2]. 31 marca 1907 został wyznaczony na stanowisko dowódcy I batalionu[2]. Od 24 kwietnia do 21 sierpnia 1907 pełnił obowiązki komendanta garnizonu Parnawa i komendanta oddziału przeznaczonego do stłumienia zamieszek[2]. Od 15 grudnia 1907 do 15 stycznia 1908 był odkomenderowany do Parnawy w celu ochrony porządku i udzielenia pomocy władzom państwowym[2][b]. Od 6 września do 17 grudnia 1908 był odkomenderowany do Tymczasowego Sądu Okręgu Wojskowego w Rewlu w charakterze członka[2]. 16 marca 1911 został przeniesiony do 96 omskiego pułku piechoty. 30 kwietnia przybył do pułku, a 12 maja tego roku objął dowództwo III batalionu. 5 marca 1913 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku. 5 października 1913 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 26 sierpnia 1912.
24 czerwca 1915 pełnił służbę w Sztabie 10 Armii na stanowisku pomocnika szefa Oddziału Etapowego i Gospodarczego[3]. 1 sierpnia 1916 w dalszym ciągu pozostawał na tym stanowisku[4].
Zmarł 22 lipca 1919 w Warszawie i dwa dni później został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 67, rząd 2, miejsce 10)[1][5].
Był żonaty z Marią, córką podpułkownika Juliana Wojsym-Antoniewicza, z którą miał córkę Marię i syna Zygmunta, bliźniaków urodzonych 1 lutego 1887 w Rewlu[1][2][6][7]. Syn Zygmunt w 1916 otrzymał dyplom inżyniera komunikacji, w marcu 1920 przyjechał z Rosji do Warszawy i rozpoczął pracę na kolei, w 1935 awansował na stanowisko zastępcy naczelnika służby drogowej w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie[6]. Zmarł 24 kwietnia 1939[6]. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Świętego Włodzimierza 3 stopnia – 21 listopada 1916[8]
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia – 6 grudnia 1909[2] (miecze i kokarda do orderu – 28 maja 1915[8])
- Order Świętej Anny 2 stopnia – 20 września 1906[2] (miecze do orderu – 28 maja 1915[8])
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia – 6 grudnia 1905[2]
- Order Świętej Anny 3 stopnia – 6 grudnia 1901[2] (miecze i kokarda do orderu – 3 grudnia 1915[8])
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia – 30 sierpnia 1889[2]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 28 maja 1915[8]
- Medal na Pamiątkę Koronacji Aleksandra III – 26 lutego 1896[2]
- Medal Czerwonego Krzyża „Na Pamiątkę Wojny Rosyjsko-Japońskiej” (ros. Медаль Красного Креста «В память русско-японской войны») – 9 listopada 1907[2]
- Medal Pamiątkowy Wojny Ojczyźnianej 1812 – 12 marca 1913[2]
- Medal pamiątkowy 300-lecia Domu Romanowych – 12 marca 1913[2]
- Medal Pamiątkowy „Za pracę przy pierwszym spisie powszechnym” – 14 czerwca 1897[2]
Uwagi edytuj
- ↑ Wszystkie daty z życia Zygmunta Gidlewskiego, za wyjątkiem daty śmierci, są datami starego stylu.
- ↑ Więcej informacji w: Piotr Łossowski, „Rewolucja 1905 r. w guberniach nadbałtyckich”.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 201, s. 8, 1919-07-23. Warszawa..
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad Послужной список полковника 96-го пехотного Омского полка Гидлевского. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-02-28]. (ros.).
- ↑ Гидлевский Сигизмунд Максимилианович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-02-28]. (ros.).
- ↑ Список полковникам по старшинству. Составлен по 1 Августа 1916 г.. Петроград: 1916, s. 148. (ros.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT GIDLEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-02-28].
- ↑ a b c ś. p. Zygmunt Gidlewski. „Inżynier Kolejowy”. 5/177, s. 249–250, maj 1939. Warszawa..
- ↑ a b Nekrologi. „Kurjer Warszawski”. 114, s. 7, 1939-04-26. Warszawa..
- ↑ a b c d e Гидлевский Сигизмунд. [w:] Памяти героев Великой войны 1914–1918 [on-line]. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-03-18]. (ros.).