Zygmunt Pietruszczyński
Zygmunt Pietruszczyński (ur. 21 stycznia 1886 w Puławach, zm. 27 stycznia 1965 w Poznaniu) – rolnik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego i Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.
 Zdjęcie przed 1960 | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1965 |
| Zawód, zajęcie |
rolnik, profesor |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Życie prywatne edytuj
Zygmunt Pietruszczyński był synem nauczyciela Franciszka i Henryki z Bracławskich[1]. Od 1911 roku był żonaty z Wandą Brydzińską[2] (27 VII 1890 – 1 IX 1976).
Edukacja i studia edytuj
Uczęszczał do szkoły realnej, z której go wydalono za udział w strajku szkolnym 1905. W 1906 roku jako eksternista zdał maturę w prywatnym gimnazjum w Warszawie[2][3], gdzie następnie w latach 1906–1909 studiował na Wyższych Kursach Rolniczych Towarzystwa Kursów Naukowych. Do roku 1911 studiował na uniwersytetach w Halle i Lipsku i uzyskał tam dyplom agronoma[2].
Aktywność naukowa i zawodowa edytuj
W 1910 roku w Krajowej Stacji Doświadczalnej Chemiczno-Rolniczej w Dublanach objął asystenturę u profesora Józefa Mikułowskiego-Pomorskiego i wraz z nim w 1911 roku przeszedł do Katedry Chemii Rolnej Uniwersytetu Warszawskiego[2]. W latach 1912–1918 był dyrektorem Kowieńskiej Stacji Doświadczalnej Chemiczno-Rolniczej w Bejsagole[4][5][2]. Od czerwca 1918 do marca 1920 roku był pracownikiem Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych[2]. Jako profesor nadzwyczajny objął w kwietniu 1920 roku Katedrę Ogólnej Uprawy Roli i Roślin na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Profesorem zwyczajnym został w 1929 roku[2].
Był również kierownikiem sekcji młodzieżowej w składzie Rady Wojewódzkiej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem w Poznaniu[2]. W 1930 startował do Senatu z listy BBWR[6]. Należał zresztą do nielicznej w Poznaniu grupy profesorów, którzy mieli przychylny stosunek do Józefa Piłsudskiego i rządów pomajowych[7].
Organizował studium, a następnie Wydział Rolniczy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w latach 1929–1931, dokąd dojeżdżał z wykładami[2]. Jako kierownik badań nad ziemniakami współpracował z Państwowym Instytutem Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach od 1938 roku, w czasie II wojny światowej, aż do połowy 1950 roku[2].
Podczas wojny pełnił na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich funkcję dziekana Wydziału Rolniczo-Leśnego, a po wojnie wrócił na dawne stanowisko na UP. Rozwinął badania nad wartością rolniczą odmian roślin uprawnych, a przy Katedrze utworzył specjalną pracownię odmianoznawczą, której celem było odtworzenie rejestru krajowych odmian oryginalnych roślin uprawnych[2].
W latach 1945–1958 był radnym oraz zastępcą przewodniczącego Komisji Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu, a w 1955 objął równolegle kierownictwo Działu Roślin Oleistych i Kukurydzy w Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa[2]. Na emeryturę przeszedł w 1960 roku, a 27 stycznia 1965 roku zmarł[2]. Spoczywa na cmentarzu Sołackim parafii rzymskokatolickiej pw. Jana Marii Vianneya[8](kwatera św. Barbary-24-8).
Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 35 oryginalnych prac, 8 książek, 2 duże rozdziały w zbiorowym podręczniku szczegółowej uprawy roślin i kilkaset artykułów[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[9]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)[10]
Ważniejsze publikacje edytuj
- Uprawa lucerny, Poznań 1931
- Uprawa lucerny, Warszawa 1954
- Uprawa rzepaku i rzepiku, Poznań 1934
- Uprawa rzepaku i rzepiku, Warszawa 1949
- Wybór kłębów ziemniaczanych do sadzenia w świetle nowych badań, Poznań 1925
Przypisy edytuj
- ↑ Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 567.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 568.
- ↑ M. Jakś-Ivanovska, Profesorowie Uniwersytetu Poznańskiego 1919–1939. Portret demograficzno-społeczny, „Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych”, 76, 2016, s. 371.
- ↑ W latach 1916-1918 szkoła została ewakuowana do Smoleńska
- ↑ E. Lubicz-Niezawitowski, Autobiografia, „Acta Medicorum Polonorum”, 1, 2011, s. 77, przypis nr 35.
- ↑ Informator Urzędowy powiatu gnieźnieńskiego, nr 88.
- ↑ M. Skarżyński, Poznańskie lata Henryka Ułaszyna, „Poznańskie Studia Polonistyczne. Sekcja Językoznawcza”, T. 19 (39), z. 1, s. 212.
- ↑ Zdjęcie z grobem i podstawowe informacje. [dostęp: 11 VI 2017 r.]
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 461 „za krzewienie czytelnictwa”.
Bibliografia edytuj
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 567–568. ISBN 83-01-02722-3.