Śmierć Adolfa Hitlera

Najprawdopodobniej śmierć Adolfa Hitlera nastąpiła 30 kwietnia 1945 r. ok. godziny 15:30 w jego gabinecie w tak zwanym bunkrze Führera pod ogrodem Starej Kancelarii Rzeszy w Berlinie przy Wilhelmstraße 77. Wkrótce po tym, ciała jego i żony – Evy Braun, zostały spalone u wyjścia ewakuacyjnego bunkra przez najbliższych współpracowników Hitlera przy użyciu około 160 litrów benzyny.

Okładka amerykańskiej gazety Stars and Stripes z maja 1945

Uważa się, że przyczyną śmierci Hitlera mogły być:

• strzał samobójczy,
• samobójstwo poprzez otrucie,
• samobójstwo poprzez otrucie i samobójczy strzał,
• zabójstwo („strzał łaski” ze strony któregoś z adiutantów).

Trzy ostatnie wersje w różnych okresach były usilnie rozpowszechniane przez propagandę radziecką, a za nią przez cały świat.

Portugalia jako jedyne państwo na świecie ogłosiła żałobę narodową trwającą trzy dni.

Oficjalnie ciała Adolfa i Evy nie znaleziono, co stało się pożywką do podsycanych przez samego Stalina spekulacji, o rzekomej ich ucieczce do Ameryki Południowej czy Hiszpanii.

W rzeczywistości, jeszcze w maju 1945 Smiersz przeprowadził identyfikację jedynych materialnych pozostałości po Evie Braun i Adolfie Hitlerze – fragmentów uzębienia znalezionych w nieznanych do tej pory okolicznościach. Materiałów tych wówczas nie opublikowano.

W maju 1946 tajna ekipa NKWD przeprowadziła pierwsze od końca wojny i jedyne badanie kryminalistyczne miejsca śmierci Hitlerów, w toku którego w miejscu śmierci Adolfa Hitlera stwierdzono:

Na podstawie dużej liczby rozbryzgów i strużek krwi na sofie należy wnioskować, że zranieniu towarzyszyło wydatne wynaczynienie, wobec czego należy je określić jako zagrażające życiu. W momencie zranienia dana osoba musiała siedzieć w prawym rogu sofy, przy poręczy [...]. Uszkodzenie głowy było następstwem strzału w głowę, a nie uderzenia ciężkim przedmiotem [...]. Po zranieniu w głowę, ranny stracił przytomność i przez jakiś czas trwał nieruchomo w pozycji siedzącej z głową przechyloną ku prawej poręczy.

Ponieważ materiał ten nie potwierdzał oficjalnej wersji samobójstwa przez otrucie, został bezterminowo utajniony. Dotarcie do niego stało się możliwe dopiero w połowie lat 90. XX wieku.

Również w roku 1946 i również przez Rosjan znalezione zostały fragmenty kości, w tym czaszki Führera (jak wówczas sądzono). Na rozkaz Stalina utajniono historię śmierci Adolfa i Evy Hitlerów oraz ich pochówku, celowo wprowadzając w błąd Amerykanów i Anglików konfabulując inne scenariusze losów Hitlera. Nawet podczas konferencji w Poczdamie w lipcu 1945 na pytanie Churchilla i Trumana: „Czy znaleźliście szczątki Hitlera?” Stalin okłamywał sojuszników. Pozostała część nadpalonych szczątków Adolfa Hitlera i Ewy Braun została pochowana w nieoznaczonym miejscu w lesie znajdującym się w radzieckiej strefie okupacyjnej pod miastem Rathenow.

Obrazek autorstwa amerykańskich służb specjalnych ukazujący możliwy wygląd Hitlera w przypadku jego ucieczki wykonany w 1944 roku

W kwietniu 1970 ówczesny szef KGB – Jurij Andropow, za zgodą Komitetu Centralnego KPZR, nakazał ekshumację, spalenie pozostałych nadpalonych szczątek a następnie wrzucenie prochów do jednej z niemieckich rzek. Zachował się jedynie fragment czaszki i fragment szczęki. W roku 2009 fragment czaszki miał zostać zbadany przez amerykańskiego archeologa. Według niego ten fragment czaszki nie należał do Hitlera, lecz do kobiety w wieku 20–40 lat. Choć Rosjanie zaprzeczyli jakoby amerykański archeolog miał zgodę na badania czaszki to jednak na nowo rozgorzała dyskusja o śmierci Hitlera.

W 2017 roku, po uzyskaniu specjalnej zgody, fragment czaszki obejrzał a także zbadał zachowany fragment szczęki francuski paleopatolog Philippe Charlier z Raymond Poincaré University Hospital. Jego badania fragmentów mostka w Moskwie, porównanie mostka ze zdjęciem rentgenowskim głowy Hitlera wykonanym po zamachu w Wilczym Szańcu (20 lipca 1944) oraz przeprowadzone we Francji badania mikroskopem elektronowym dwóch kruszyn płytki nazębnej (wywiezionych za zgodą Rosjan do Francji) dowiodły z niemal stuprocentową pewnością, że szczęka przechowywana w Moskwie należała do Adolfa Hitlera.

Zobacz też

• Upadek (film 2004)
• Hitler – ostatnie 10 dni