Jurij Andropow

radziecki działacz partyjny i państwowy, szef KGB (1967–1982), przywódca ZSRR (1982–1984)
To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 5 maj 2024. Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie.

Jurij Władimirowicz Andropow (ros. Юрий Владимирович Андропов; ur. 2 czerwca?/15 czerwca 1914 we wsi Sołuno-Dmitrijewskoje w guberni stawropolskiej, zm. 9 lutego 1984 w Moskwie) – radziecki działacz partyjny i państwowy. Sekretarz generalny KC KPZR (1982–1984), szef KGB (1967–1982), ambasador ZSRR na Węgrzech. Generał armii ZSRR, Bohater Pracy Socjalistycznej (1974).

Jurij Andropow
Юрий Андропов
Ilustracja
Jurij Andropow (1970)
Pełne imię i nazwisko

Jurij Władimirowicz Andropow

Data urodzenia

15 czerwca 1914

Data i miejsce śmierci

9 lutego 1984
Moskwa, RFSRR, ZSRR

5. Sekretarz generalny KC KPZR
Okres

od 12 listopada 1982
do 9 lutego 1984

Pierwsza dama

Tatiana Andropowa

Poprzednik

Leonid Breżniew

Następca

Konstantin Czernienko

8. Przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Związku Radzieckiego
Okres

od 16 czerwca 1983
do 9 lutego 1984

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego

Poprzednik

Wasilij Kuzniecow

Następca

Wasilij Kuzniecow

4. Przewodniczący Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego Związku Radzieckiego (KGB)
Okres

od 18 maja 1967
do 26 maja 1982

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego

Poprzednik

Władimir Siemiczastny

Następca

Witalij Fiedorczuk

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Bohater Ludowej Republiki Bułgarii
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” I klasy (ZSRR) Medal „Za wyróżnienie w ochronie granic państwowych ZSRR” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „W upamiętnieniu 250-lecia Leningradu” (ZSRR) Medal „W upamiętnieniu 1500-lecia Kijowa” (ZSRR)

Wczesne lata

edytuj
 
Jurij Andropow, 1945 (w centrum, czwarty od lewej)

Andropow przyszedł na świat prawdopodobnie w miejscowości Nagutskaja, położonej w pobliżu Stawropola. Ojciec zmarł na tyfus plamisty w 1919, matka zmarła w 1929. Pracował jako pomocnik kinomechanika, robotnik i marynarz śródlądowy. Ukończył Technikum Transportu Wodnego w Rybińsku. W 1930 wstąpił w szeregi Komsomołu.

Pełne członkostwo w partii uzyskał w 1939. W latach 1940–1944 był szefem Komsomołu w Karelo-Fińskiej SRR. W czasie okupacji jej części przez wojska niemieckie brał udział w walce partyzanckiej. W czasie wojny używał pseudonimu „Mohikanin”. W 1947 został II sekretarzem lokalnego komitetu partyjnego w Karelii.

Działacz polityczny

edytuj
 
Jurij Andropow i Wojciech Jaruzelski (I sekretarz KC PZPR), grudzień 1981 r., po ogłoszeniu stanu wojennego w PRL

Niedługo po wojnie, w 1951 Andropow przeprowadził się do Moskwy, gdzie pracował w KC KPZR. Jako inspektor KC KPZR nadzorował pracę organizacji partyjnych republik nadbałtyckich. Po śmierci Stalina Malenkow próbował usunąć ze stanowiska I Sekretarza KC Komunistycznej Partii Litwy Antanasa Sniečkusa. Na czele delegacji, która pojechała do Wilna w celu zbadania sprawy postawiony został Andropow. Jednakże kontrola nie wykazała sugerowanych przez Malenkowa nieprawidłowości, w związku z czym Andropow postanowił nie zgłaszać wniosku o usunięcie szefa partii w Litewskiej SRR. Od lipca 1954 roku do marca 1957 roku był ambasadorem Związku Radzieckiego na Węgrzech. W czasie swego pobytu na placówce w Budapeszcie był odpowiedzialny za organizację tłumienia powstania narodowego pod wodzą Imre Nagya i osadzenie Jánosa Kádára. Po dojściu do władzy Nikity Chruszczowa i przeprowadzeniu pewnej destalinizacji Andropow wrócił (w 1957) do pracy w KC KPZR. Od 31 października 1961 do śmierci był członkiem KC.

Od 23 listopada 1962 do 21 czerwca 1967 był sekretarzem KC KPZR. W maju 1967 został przewodniczącym KGB. 21 czerwca 1967 był zastępcą członka, a od 27 kwietnia 1973 do śmierci członkiem Politbiura, z zachowaniem stanowiska szefa KGB. 17 grudnia 1973 mianowany generałem pułkownikiem, a 10 września 1976 generałem armii.

W maju 1981 Leonid Breżniew i Andropow oświadczyli wspólnie na spotkaniu z funkcjonariuszami KGB, że Stany Zjednoczone w tajemnicy przygotowują atak na ZSRR, i w związku z tym postawili własne siły nuklearne w stan pełnej gotowości (operacja RJaN).

Przywódca ZSRR

edytuj

Po śmierci Leonida Breżniewa wśród jego następców wymieniano Konstantina Czernienkę, Grigorija Romanowa, Wiktora Griszyna lub Wołodymyra Szczerbyckiego. Kilka miesięcy przed śmiercią Breżniewa, w maju 1982 Andropow włączył się do gry, rezygnując z funkcji szefa KGB i obejmując po śmierci Susłowa funkcję sekretarza KC KPZR. 12 listopada 1982 roku został wybrany na Sekretarza Generalnego KC KPZR, przez co stał się pierwszym i jedynym szefem organów bezpieczeństwa, który stanął na czele KPZR. 16 czerwca 1983 został też tytularnym szefem państwa – Przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 3 kadencji i od 6 do 10 kadencji).

W polityce wewnętrznej Andropow znany był, oprócz pierwszych prób reform, z prób ograniczenia powszechnej korupcji i alkoholizmu. W polityce zaś zagranicznej kontynuował wojnę w Afganistanie, próbował poprawić stosunki na linii ZSRR-USA, ale odrzucił proponowane przez administrację Reagana propozycje redukcji broni strategicznej (słynny „spacer w lesie”, podczas którego amerykański negocjator Paul Nitze przedstawił propozycję ograniczenia zbrojeń radzieckiemu negocjatorowi Julijowi Kwizinskiemu)[1]. W czasie swej krótkiej kadencji Andropow wsławił się odpowiedzią na list amerykańskiej dziewczynki Samanthy Reed Smith w „Prawdzie”, co sprawiło, że stała się ona najmłodszym ambasadorem dobrej woli w USA.

Już po trzech miesiącach sprawowania władzy musiał być poddawany stałym dializom w związku z niewydolnością nerek. W związku z jego śmiercią w Związku Radzieckim ogłoszono żałobę narodową w dniach 1114 lutego[2]. Siedmiodniową żałobę narodową ogłoszono w Syrii[3], czterodniową na Kubie[4], trzydniową w Indiach[4], dwudniową żałobę ogłoszono w Bułgarii[5], Korei Północnej[6] i Zimbabwe[7], a jednodniową w Kostaryce[potrzebny przypis] i Czechosłowacji[8]. Andropow został pochowany pod murami Kremla w Moskwie. W pogrzebie na placu Czerwonym brały udział delegacje z całego świata. Przybyli m.in. przywódcy PRLWojciech Jaruzelski, NRDErich Honecker, BułgariiTodor Żiwkow, Czechosłowacji – Gustáv Husák, RumuniiNicolae Ceaușescu, Węgier János Kádár, MongoliiJumdżagijn Cedenbał, KubyFidel Castro, premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher, premier Indii Indira Gandhi, wiceprezydent USA George Bush, kanclerz Niemiec Helmut Kohl, premier Francji Pierre Mauroy, prezydent Malty Agatha Barbara, pierwsza dama Filipin Imelda Marcos i kilkadziesiąt innych głów państw i szefów rządów.

W latach 1984–1989 miasto Rybińsk nosiło nazwę Andropow[9].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jack F., Jr. Matlock: Reagan and Gorbachev: How the Cold War Ended. New York: Random House, 2005, s. 41–46. ISBN 0-8129-7489-1.
  2. John F. Burns: Andropov is dead in Moscow at 69; Reagan asks ‘productive’ contacts and names Bush to attend funeral. The New York Times, 1984-02-11. [dostęp 2022-07-10].
  3. SYRIA ORDERS 7 DAYS OF MOURNING, „The New York Times”, 11 lutego 1984, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-05-15] (ang.).
  4. a b ANDROPOV: DEATH OF A SOVIET LEADER - The Washington Post [online], washingtonpost.com [dostęp 2024-04-23] (ang.).
  5. [Указ № 428 от 10 февруари 1984 г. Обн. ДВ. бр. 13 от 14 февруари 1984 г.]
  6. Yongho Kim: North Korean foreign policy: security dilemma and succession. Lanham, Md.: Lexington Books. ISBN 0-7391-4864-8.
  7. Strategic Review - Google Książki [online], google.pl [dostęp 2024-04-23].
  8. Polská tragédie: Hradec vyvěsí vlajky na půl žerdi - Chrudimský deník [online], denik.cz [dostęp 2024-04-23] (cz.).
  9. Andrzej Czerny: Teoria nazw geograficznych. Warszawa: PAN IGiPZ, 2011, s. 95. ISBN 978-83-61590-16-3.

Bibliografia

edytuj