Grigorij Wasiljewicz Romanow, ros. Григо́рий Васи́льевич Рома́нов (ur. 7 lutego 1923 w guberni nowogrodzkiej, zm. 3 czerwca 2008 w Moskwie) – radziecki polityk, członek Biura Politycznego KC KPZR (1976–1985), I sekretarz Leningradzkiego Obwodowego Komitetu KPZR (1970–1983), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 1966–1989, członek Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1971–1984), Bohater Pracy Socjalistycznej (1983).

Grigorij Romanow
Григо́рий Рома́нов
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1923
gubernia nowogrodzka

Data i miejsce śmierci

3 czerwca 2008
Moskwa

I sekretarz Leningradzkiego Obwodowego Komitetu KPZR
Okres

od 16 września 1970
do 21 czerwca 1983

Przynależność polityczna

KPZR

Poprzednik

Wasilij Tołstikow

Następca

Lew Zajkow

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order „Znak Honoru” Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „W upamiętnieniu 250-lecia Leningradu” (ZSRR)

Życiorys

edytuj

Brał udział w wojnie niemiecko-sowieckiej 1941–1945, uczestnik obrony Leningradu i walk nad Bałtykiem, w 1944 wstąpił do WKP(b). Absolwent Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów (1953), pracownik Centralnego Biura Budowy Projektu przy Ministerstwie Przemysłu Stoczniowego ZSRR od 1946. W latach 1957–1961 sekretarz Kirowskiego Rejonowego Komitetu KPZR, od 16 września 1970 do 21 czerwca 1983 I sekretarz Leningradzkiego Obwodowego Komitetu partyjnego. Od 8 kwietnia 1966 do 25 lutego 1986 członek KC KPZR, od 27 kwietnia 1973 do 24 lutego 1976 zastępca członka, a od 5 marca 1976 do 1 lipca 1985 członek Biura Politycznego KC KPZR. Od 21 czerwca 1983 do 1 lipca 1985 sekretarz KC KPZR. 1966-1989 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR (od 7 do 11 kadencji), a 1971-1984 członkiem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR. Uznawany za „twardogłowego”, był kandydatem na sekretarza generalnego KC KPZR po śmierci Andropowa w 1984 i Czernienki w 1985. Po rozpadzie ZSRR w 1991 działał w Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej; był członkiem Centralnej Rady Konsultacyjnej przy KC KPFR. Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie[1].

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj