Jan Budziło

Polski architekt wnętrz i artysta plastyk. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie

Jan Antoni Budziło (ur. 1 lipca 1908 w Antoniowie, zm. 10 października 1983 w Krakowie) – polski architekt wnętrz i artysta plastyk, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Jan Budziło
Ilustracja
Jan Budziło w 1981 r.
Pełne imię i nazwisko

Jan Antoni Budziło

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1908
Antoniów

Data i miejsce śmierci

10 października 1983
Kraków

Zawód, zajęcie

architekt wnętrz
artysta plastyk

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie

Uczelnia

Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie

Stanowisko

prorektor (1954–1959)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Fontanna na placu Mariackim w Krakowie
Wnętrze kościoła pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej
Mozaika w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej
Droga Krzyżowa w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej
Prof. Jan Budziło przy realizacji mozaiki w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej
Polichromia w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej
Wnętrze kościoła Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu
Witraże w kościele pw. Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu
Wnętrze kościoła pw. św. Zygmunta w Pniowie.
Stacje Drogi Krzyżowej w kościele pw. św. Zygmunta w Pniowie
Polichromia w kościele pw. św. Zygmunta w Pniowie
Ołtarz główny w kościele pw. Matki Boskiej Zwycięskiej w Krakowie wg projektu prof. Budziło

Życiorys edytuj

Jan Budziło urodził się w Antoniowie w powiecie tarnobrzeskim, w rodzinie Antoniego Budziło i Marii z domu Hołody. Do szkoły podstawowej i gimnazjum uczęszczał w latach 1915–1922 w Antoniowie i Radomyślu nad Sanem. W latach 1924–1927 był uczniem Salezjańskiej Szkoły Rzemiosł w Oświęcimiu. W 1928 roku zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1928–1930 studiował malarstwo u Jerzego Fedkowicza w Szkole Malarstwa i Rysunków oraz w latach 1930–1935 projektowanie architektury wnętrz u Wacława Krzyżanowskiego i Ludwika Wojtyczki w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego.

W latach 1936–1940 i 1944–1945 kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uczęszczał do pracowni malarskiej prowadzonej przez profesorów Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Karola Frycza. Jednocześnie w latach 1935–1939 pracował w biurze projektowym Wacława Krzyżanowskiego i Zygmunta Gawlika w Krakowie.

Od 1936 roku pracował także w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, początkowo jako asystent na Wydziale Architektury Wnętrz, a po przemianowaniu tej Szkoły na Państwowy Instytut Sztuk Plastycznych został mianowany kontraktowym nauczycielem. Po zamknięciu Instytutu przez okupanta (w 1943 r.), został przez szkolne władze okupacyjne przydzielony do pracy w Państwowej Szkole Budownictwa w Krakowie, gdzie pracował do 1945 roku. Po zakończeniu wojny był jednym z organizatorów nowego systemu wyższego szkolnictwa artystycznego w Polsce.

Od 1945 pracował w reaktywowanym Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych, przemianowanym (w 1946 r.) na Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych, gdzie w 1948 roku został mianowany profesorem PWSSP i w latach 1949–1950 pełnił funkcję kierownika Wydziału Plastyki Architektonicznej i Przemysłowej. Opracował nową strukturę i programy nauczania na tym wydziale.

Po reorganizacji (w 1950 roku) i połączeniu PWSSP z Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie w jedną uczelnię (Akademię Sztuk Plastycznych w 1956 przemianowaną na Akademię Sztuk Pięknych), został mianowany (w 1951 r.) profesorem nadzwyczajnym.

W ASP kierował Katedrą Projektowania Architektury Wnętrz (1958–1978), był prodziekanem (1950–1951), a potem dziekanem Wydziału Architektury Wnętrz (1951–1954 i 1964–1972) oraz prorektorem (1954–1959)[1].

W 1968 roku został członkiem prezydium Komitetu Jubileuszowego 150-lecia ASP w Krakowie oraz przewodniczącym Komisji ds. perspektywicznego rozwoju uczelni. Od 1969 roku działał w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego.

Jan Budziło brał aktywny udział w życiu społeczno-artystycznym, zwłaszcza Krakowa. Przez kilkadziesiąt lat (1946–1971) działał w Komisjach Kultury i Sztuki Rady Narodowej m. Krakowa, był członkiem Rady Narodowej miasta Krakowa (od 1946 przez trzy kadencje), członkiem Wojewódzkiej Komisji Architektoniczno-Budowlanej (w latach 1950–1953), uczestniczył w pracach Komisji Konserwatorskiej dla miasta Krakowa (1956–1958).

W 1955 roku był członkiem Prezydium Obchodu Roku Mickiewiczowskiego oraz pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Odbudowy Pomnika poety na Rynku Krakowskim.

W 1956 roku, jako członek założyciel Obywatelskiego Komitetu Dni Krakowa oraz zastępca przewodniczącego tego Komitetu, współorganizował festiwal kultury „Dni Krakowa”, a w kolejnych latach współtworzył jego profil i charakter. W 1977 został wpisany do Księgi Honorowej Zasłużonych Ludzi Ziemi Krakowskiej.

Przez kilkadziesiąt lat uczestniczył w wielu ogólnopolskich komisjach oceniających projekty artystyczno-budowlane. Był m.in. członkiem Kolegium Rzeczoznawców przy Pracowniach Sztuk Plastycznych (w latach 1953–1956), Komisji Ocen Artystyczno-Naukowych FOTO-PAN (w latach 1954–1971), Rady Programowej przy Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.

Od 1956 roku działał także w Związku Polskich Artystów Plastyków, gdzie pełnił m.in. funkcję członka Zarządu i przewodniczącego sekcji Architektury Wnętrz.

Brał udział w wielu wystawach architektury wnętrz organizowanych w Krakowie i w Warszawie (m.in. w latach 1955, 1959, 1962, 1968), a także w III „Milenijnym” Kongresie Kultury Polskiej zorganizowanym w Warszawie w 1966 r.

Ordery i odznaczenia edytuj

Nagrody edytuj

  • Nagrodą I stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki (1968)

Twórczość edytuj

Profesor Budziło projektował wnętrza, witraże, malarstwo ścienne, mozaiki, metaloplastykę. Był twórcą ponad 120 zrealizowanych projektów architektury wnętrz, zwłaszcza sakralnych (ołtarze, witraże, polichromie, mozaiki, stacje Drogi Krzyżowej, żyrandole, kinkiety, konfesjonały, ławki, chrzcielnice, ambony i in.). Przy realizacji swych projektów współpracował z artystami-rzeźbiarzami oraz mistrzami rzemiosła artystycznego. Wiele projektów zrealizował osobiście (m.in. mozaikę ceramiczną – ok. 150 m² i polichromię w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej, polichromię w kościele św. Zygmunta w Pniowie).

Wybrane zrealizowane projekty edytuj

Wnętrza instytucji publicznych edytuj

Wnętrza sakralne edytuj

Metaloplastyka edytuj

  • projekty ołtarza, fryzu, lamp i 14 Stacji Drogi Krzyżowej (wykonanych z miedzianej blachy) w kościele pw. Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza w Krakowie
  • projekt nastawy ołtarza głównego i świeczników (wykonanych z miedzianej blachy) w kościele pw. Matki Boskiej Zwycięskiej w Krakowie
  • projekty żyrandoli (m.in. w Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu, w kościele pw. św. Zygmunta w Pniowie, i in.)
  • projekt medalu „W hołdzie dla Ojca św. Jana Pawla II, 16 X 1978” (medal wręczony papieżowi w Krakowie w czasie pielgrzymki do kraju w 1979 roku)
  • projekt medalu pamiątkowego: „Kobylanka. Sanktuarium Pana Jezusa Ukrzyżowanego (1981 r.)
  • projekty kinkietów i krat (m.in. w Sanktuarium Matki Boskiej Saletyńskiej w Dębowcu)
  • projekt „Latarni Krakowskiej”

Wykonawcą w/w prac był Władysław Oremus i Antoni Oremus.

Życie prywatne edytuj

W roku 1936 poślubił Władysławę z domu Więcek (1913–2008), z którą miał dwie córki: Danutę Budziło-Skowron (ur. 1938), konserwatora dzieł sztuki, oraz Alicję Jarzębską (ur. 1941), muzykologa. Jan Budziło jest bratem Henryka Budziło – konstruktora i statyka.

Zmarł 10 października 1983 w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie, pas 101, grób 21)[11].

 
Grób prof. Jana Budziły na cmentarzu przy ul. Prandoty

Przypisy edytuj

  1. Jacek Cupryś, Stanisław Piwowarski, Z dziejów krakowskiego projektowania: Profesorowie Wydziału Architektury Wnętrz: wystawa jubileuszowa z okazji 185 lecia Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie: katalog, Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2004, s. 12, 21, ISBN 83-89599-45-7 [dostęp 2018-02-23].
  2. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” - wymieniony jako Budziłło Jan Antoni.
  3. Pomnik Żaka [fontanna] w Krakowie [online] [dostęp 2023-01-29] (pol.).
  4. „W koło archidiecezji” – parafia Matki Bożej Królowej Polski w Łętowem [online], Archidiecezja Krakowska [dostęp 2023-01-29] (pol.).
  5. Księża Sercanie w Krakowie – Domus Mater w Krakowie [online], domusmater.pl [dostęp 2017-12-21] (pol.).
  6. Kościół parafialny [online], parafia.medynia.pl, 21 grudnia 2017.
  7. Pniów – Św. Zygmunta. Historia [online], diecezjasandomierska.pl, 29 kwietnia 2017 [dostęp 2018-03-16] (pol.).
  8. Parafia pw. Matki Bożej Saletyńskiej Warszawa-Włochy – Historia parafii [online], warszawa.saletyni.pl [dostęp 2018-03-17].
  9. Dębowiec – Stowarzyszenie Miłośników Dębowca [online], smdebowiec.pl [dostęp 2017-12-21].
  10. Parafia Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej w Leszczynie [online], www.leszczyna-wiz.diecezja.tarnow.pl [dostęp 2017-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-24] (pol.).
  11. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jan Budziło. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].

Bibliografia edytuj

  • Ernest Kay (red.), Dictionary of International Biography, International Biographical Centre, 1976, s. 137, ISBN 0-900332-36-0 [dostęp 2018-02-23] (ang.).
  • Akademia Sztuk Pięknych im. J. Matejki w Krakowie, Wydział Architektury Wnętrz, Informator na rok akad. 1968/69, Kraków, 1968
  • Aleksander Wojciechowski (red.), Polskie życie artystyczne w latach 1945–1960: praca zbiorowa, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1992, s. 143, 148, ISBN 83-04-03353-4, OCLC 27264940 [dostęp 2018-02-23].
  • Maciej Pawłowski (red.), Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, Kraków: Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, 1996, A2, A3, ISBN 83-905025-0-X.
  • Piotr Jamioł, Dzieje Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu w latach 1910–1996, Kraków: La Salette, 2002, s. 265, 357–369, 375, 805, ISBN 83-88153-13-7.
  • Michał Rożek, Barbara Gondkowa, Kościoły Krakowa: leksykon, Kraków: Verso, 2003, s. 110, 129, 150, ISBN 83-919281-0-1 [dostęp 2018-02-23].
  • Wojciech Kubiak i inni, Nasza akademia: 185 lat Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie: wystawa: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa 25.05-1.07.2004 r., Kraków: Akademia Sztuk Pięknych im Jana Matejki w Krakowie, 2004, s. 14, ISBN 83-87651-53-2 [dostęp 2018-02-23].
  • Jacek Cupryś, Stanisław Piwowarski, Z dziejów krakowskiego projektowania: Profesorowie Wydziału Architektury Wnętrz: wystawa jubileuszowa z okazji 185 lecia Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Katalog, Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 2004, s. 12, 21, ISBN 83-89599-45-7 [dostęp 2018-02-23].
  • Marek Adam Stańkowski (red.), Nadsańska Jasna Górka w Woli Rzeczyckiej, Sandomierz: Wydawnictwo Diecezjalne, 2008, s. 62, 65, ISBN 978-83-257-0030-0, OCLC 316498093 [dostęp 2018-02-23].
  • Andrzej Wiktor, Marek A. Stańkowski, Zasańskie portrety, Rzeszów: Wyd. „Libra”, 2010, s. 106–107, ISBN 978-83-89183-64-4, OCLC 707886880 [dostęp 2018-02-23].
  • Józef Szymon Wroński, Kościoły Krakowa zbudowane w latach 1945–1989: jako wyraz przemian architektury sakralnej w Polsce na tle rozwoju architektury na świecie: studium historyczno-architektoniczne, Kraków: Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha, 2010, s. 143, ISBN 978-83-89121-89-9 [dostęp 2018-02-23].
  • Marek Adam Stańkowski, Andrzej Wiktor, Marek Myśliwiec, Radomyskie zasanie, Stalowa Wola: Wydawnictwo Sztafeta, 2009, s. 64, ISBN 978-83-89930-61-3 [dostęp 2018-02-23].
  • Barbara Wojciechowska i inni, Polskie życie artystyczne w latach 1944–1960, Anna Wierzbicka (red.), Warszawa: Liber pro Arte: Instytut Sztuki PAN, 2012, t. I, s. 242; t. II, s. 146, 172; t. IV, s. 23, ISBN 978-83-923438-9-9 [dostęp 2018-02-23].
  • Christine Rickards-Rostworowska i inni, Sztuka z ziemi zrodzona: rzeźby gliniane Władysławy Prucnal, Olszanica: Wydawnictwo Bosz, 2013, s. 40, 43, ISBN 978-83-7576-180-1 [dostęp 2018-02-23].

Linki zewnętrzne edytuj