14 Wileński Batalion Strzelców
14 Wileński Batalion Strzelców „Żbików” (14 bs) – batalion piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1943 |
| Rozformowanie |
1947 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Ostatni |
ppłk Jacek Bętkowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Batalion został sformowany 25 października 1942 roku, w obozie Khánaqín, w Iraku, w składzie 4 Brygady Strzelców. Jednostka została zorganizowana na bazie 14 pułku piechoty "Żbików", według etatów brytyjskich.
W marcu 1943 roku 14 batalion "Żbików" został podporządkowany dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty, a w jego struktury włączony 11 batalion strzelców.
Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Budrio[2].
Żołnierze batalionu edytuj
- Dowódcy batalionu
- mjr Jacek Bętkowski[3] (VIII – XI 1943)
- mjr/ppłk Ludwik Ziobrowski (XI 1943 – VI 1945)[4][5]
- ppłk Jacek Bętkowski (19 XII 1945 – 1947)[6]
- Zastępcy dowódcy batalionu
- kpt./mjr Stanisław Mieczysław Kwasnowski (do 16 V 1944)[5]
- kpt./mjr Józef Marian Smerczyński (16-31 V 1944 i od 15 IX 1944)[7]
- kpt. dypl. Kazimierz Samulski (1 VI – 15 IX 1944)[8]
- Oficerowie
- kpt. Marian Janicki †12 V 1944
Organizacja batalionu edytuj
- kompania dowodzenia
- pluton łączności
- pluton saperów
- pluton gospodarczy
- cztery kompanie strzeleckie
- poczet dowódcy
- trzy plutony strzeleckie
- trzy drużyny strzelców
- sekcja moździerzy
- kompania wsparcia
- pluton moździerzy
- pluton rozpoznawczy (13 carierów)
- pluton przeciwpancerny (działa 6-funtowe)
Batalion etatowo liczył 39 oficerów i 744 szeregowych. Posiadał 55 samochodów
|
|
|
|
|
|
Odznaka batalionu edytuj
Zatwierdzona rozkazem dowódcy 2 Korpusu nr 109 z 24 sierpnia 1945 roku.
Wykonana w srebrze; wymiary 45 × 28 mm. Oznaka ma formę głowy żbika. Noszona na berecie po lewej stronie, w odległości 5 cm od orzełka, na sukiennej lub plastykowej podkładce w barwach piechoty[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 125.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 143.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 86.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 601.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 69.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 71.
- ↑ Panecki (red.) 1994 ↓, s. 239.
- ↑ Panecki (red.) 1994 ↓, s. 238.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 80.
Bibliografia edytuj
- Wojciech Narębski: Działania 5 Wileńskiej Brygady Piechoty podczas kampanii włoskiej 1944–45. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2005. ISBN 83-87865-49-4.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1997. ISBN 83-87103-20-9.
- Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941-1947 Zarys dziejów. Londyn: Funusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-09559724-0-9.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 zeszyt nr 15. Londyn: 1974.
- Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08291-X.