17 Pułk Piechoty (PSZ)

17 Pułk Piechoty (17 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

17 Pułk Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1941

Rozformowanie

1942

Tradycje
Rodowód

3 Pułk Piechoty Marszowej

Kontynuacja

17 Lwowski Batalion Strzelców

Dowódcy
Pierwszy

mjr Mieczysław Baczkowski

Organizacja
Dyslokacja

Tockoje, Yakkabogʻ, Chanakin, Kizil Rabat

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

6 Lwowska Dywizja Piechoty[1]

Formowanie

edytuj

Za początek formowania pułku przyjęto dzień 8 września 1941. W tym dniu przybyło do Tockoje 10 oficerów i 2431 podoficerów i szeregowych. Następnego dnia przydzielono do „3 Pułku Marszowego” 47 oficerów. 17 września przydzielono do pułku 687 żołnierzy. W tym też dniu drogą losowania ustalono numerację pułków piechoty 6 Dywizji Piechoty. 3 Pułk Marszowy przyjął nazwę „17 Pułku Piechoty”. W końcu listopada 1941 roku pułk otrzymał umundurowanie zimowe (brytyjskie), broni do końca pobytu w ZSRR jednostki pułku nie otrzymały, jedynie wypożyczono niewielką ilość z pułków 5 Dywizji Piechoty do pełnienia służby wartowniczej i szkolenia[2].

W dniach 5 i 6 oraz 15 i 16 lutego 17 pp przegrupowano się do Yakkabogʻ w Uzbekistanie. Teren wskazany jako garnizon dla pułku okazał się malaryczny. Dodatkowo w jednym z batalionów pułku wybuchła epidemia tyfusu plamistego[2]. Po przybyciu na miejsce pułk przystąpił do intensywnego szkolenia.

Na Bliskim Wschodzie

edytuj

W dniach 18 - 22 sierpnia razem z innymi oddziałami 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty pułk koleją został przewieziony do Krasnowodska. W dniu następnym na statku „Żdanow” przepłynął przez Morze Kaspijskie. Z dniem 24 sierpnia wyokrętował się w Pahlewi w Iranie. Tam po dezynsekcji i wydaniu nowych tropikalnych sortów mundurowych żołnierze zostali zakwaterowani w obozie na plaży nadmorskiej.

Od 5 do 8 września pułk w kilku rzutach przewieziony został transportem samochodowym poprzez KazwinHamadanKermanszach do Chanakinu w Iraku. Tu pułk rozpoczął szkolenie według regulaminów brytyjskich, początkowo na szczeblu batalionu a później pułku.

W Chanakin miały też miejsce dwa ważne wydarzenia w historii pułku. Pierwsze to święto 6 Dywizji Piechoty oraz przybycie gen. Wilsona dowódcy 10 Armii Brytyjskiej, któremu to podlegała Armia Polska na Wschodzie. W czasie jego pobytu, po mszy odbyła się defilada oddziałów zakończona ogniskiem żołnierskim. Drugie to wizyta w 17 pp ministra Caseya. Przybył on do miejsca postoju pułku w związku z prowadzoną inspekcją. Wyniki kontroli były pomyślne dla pułku.

Pod koniec września I batalion pułku przeszedł do Quizil Ribat, a w drugiej połowie października dołączyły do niego pozostałe pododdziały. Przeprowadzono tam reorganizacje pułku. Z dniem 1 listopada 1942 roku został rozwiązany 17 Pułk Piechoty, a w jego miejsce sformowano 17 batalion strzelców.

Skład organizacyjny

edytuj

Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.

Dowództwo i sztab

  • pluton sztabowy
  • kompania łączności
  • 3 bataliony piechoty
    • 3 kompanie piechoty po 3 plp
    • pluton moździerzy 82 mm
    • kompania ckm
  • bateria armat 76 mm
  • bateria armat 45 mm
  • pluton moździerzy 120 mm
  • kompania km plot
  • kompania saperów
  • kompania sanitarna
  • kompania przewozowa
  • pluton przeciwgazowy
  • warsztaty techniczne

Żołnierze pułku

edytuj
  • Dowódca pułku
    • mjr Mieczysław Baczkowski (11 IX 1941– 23 II 1942)[3]
    • ppłk Jan Pawlik (do 27 III 1942)
    • ppłk dypl. Andrzej Hytroś (21 IV – 1 XI 1942)[3]
  • Szef sztabu – mjr Mieczysław Baczkowski[4]
  • Dowódca I batalionu – kpt. Aleksander Matusiewicz[4]
  • Dowódca II batalionu – mjr Józef Cader[4]
  • Dowódca III batalionu – kpt. Michał Pieślak[4]

Przypisy

edytuj
  1. Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
  2. a b Wawer 2001 ↓, s. 223-225.
  3. a b Dunin-Wilczyński 2004 ↓, s. 72-76.
  4. a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 58-59.

Bibliografia

edytuj
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku. 1942-1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 2004. ISBN 83-900727-2-6.
  • Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.