Daktyl (księżyc)
(243) Ida I Daktyl – niewielkich rozmiarów naturalny satelita planetoidy (243) Idy, sfotografowany przez sondę kosmiczną Galileo podczas jej przelotu obok tej planetoidy w drodze do Jowisza w dniu 28 sierpnia 1993. Jego nazwa prowizoryczna to S/1993 (243) 1.
 Daktyl, zdjęcie zrobione przez sondę Galileo, 28 sierpnia 1993. | |
| Odkrywca |
sonda Galileo |
|---|---|
| Data odkrycia |
28 sierpnia 1993 |
| Tymczasowe oznaczenie |
S/1993 (243) 1 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka |
108 km |
| Okres obiegu |
1,54 d |
| Nachylenie do płaszczyzny orbity planety |
9° |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa |
1,4 km |
| Masa |
4 × 1012 kg |
| Okres obrotu wokół własnej osi | |
| Albedo |
0,21 ± 0,02 |
| Jasność absolutna |
13,6m |
Jest pierwszym odkrytym księżycem planetoidy.
Charakterystyka orbity i właściwości fizyczne edytuj
Daktyl ma średnicę 1,4 km, krąży w średniej odległości 108 km od centralnej planetoidy w czasie ok. 37 godzin, po orbicie o nachyleniu 9° do równika Idy. Prędkość orbitalna sięga 22 km/h. Daktyl jest obiektem, na którym dostrzec można liczne kratery. Jego masa wynosi około 4 × 1012 kg. Uważa się, że Daktyl zawiera większe ilości żelaza niż użyte w historii ludzkości, co w dalekiej przyszłości czyni go potencjalnym źródłem tego surowca[1].
Pochodzenie edytuj
Istnieją dwie hipotezy dotyczące jego powstania. Według pierwszej Ida oraz Daktyl powstały jednocześnie, według drugiej Daktyl odłączył się od Idy w wyniku uderzenia w nią dużego obiektu (innej planetoidy?). Mógł on także zostać przechwycony grawitacyjnie przez masywniejszą Idę.
Nazwane formacje geologiczne na Daktylu edytuj
Kratery uderzeniowe na powierzchni Daktyla noszą nazwy od mitologicznych Daktylów.
| Krater | Nazwa pochodzi od |
|---|---|
| Acmon | Acmon |
| Celmis | Celmis |
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Korzyści kolonizacji Marsa (ang.)