(243) Ida

planetoida

(243) Idaplanetoida średniej wielkości krążąca w głównym pasie planetoid.

(243) Ida
Ilustracja
Ida ze swym księżycem Daktylem
Odkrywca

Johann Palisa

Data odkrycia

29 września 1884

Numer kolejny

243

Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność
obiektu

Pas główny
rodzina Koronis

Mimośród

0,0461

Peryhelium

2,7284 au

Aphelium

2,9936 au

Okres obiegu
wokół Słońca

4 lata 306 dni 8 godzin

Średnia prędkość

17,60 km/s

Inklinacja

1,13°

Charakterystyka fizyczna
Średnica

53,6×24,0×15,2 km

Masa

4,2×1016 kg

Średnia gęstość

2,6 g/cm3

Okres obrotu

(4 h 38 min 2 s) h

Albedo

0,238

Jasność absolutna

9,94m

Typ spektralny

Typ S

Średnia temperatura powierzchni

śred. ~158K
max. (-45 °C) 229 K

Satelity naturalne

1 – Daktyl

Odkrycie

edytuj

Planetoida została odkryta 29 września 1884 roku w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez Johanna Palisę. Jej nazwa pochodzi od Idy, nimfy kreteńskiej z mitologii greckiej, która miała wychowywać małego Zeusa.

Orbita

edytuj

Orbita Idy jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 1,13°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje 4,83 roku, krążąc w średniej odległości 2,86 j.a. Średnia prędkość orbitalna wynosi ok. 17,6 km/s.

Planetoidę tę zalicza się do rodziny Koronis.

Właściwości fizyczne

edytuj

Ida ma nieregularny kształt; jej rozmiary wynoszą 53,6 × 24,0 × 15,2 km. Ma albedo 0,238 i jasność absolutną 9,94m. Zalicza się do typu S. Średnia temperatura na powierzchni sięga 158 K.

28 sierpnia 1993 roku obok Idy przeleciała sonda Galileo, fotografując ją oraz badając jej właściwości fizyczne. Planetoida ma szaro-brązową powierzchnię pokrytą licznymi kraterami uderzeniowymi, na której dodatkowo miejscami zalega warstwa regolitu.

Powierzchnia zawiera wiele krzemianów oraz związków żelaza.

 
Daktyl

Księżyc Daktyl

edytuj

Podczas przelotu sondy Galileo obok Idy odkryto mały księżyc Daktyl. Jego średnica wynosi 1,5 km, obiega on Idę w odległości ok. 108 km w czasie 1,54 dnia.

Formacje geologiczne na powierzchni Idy i Daktyla

edytuj

Zestawienie znanych i nazwanych oficjalnie formacji na powierzchni 243 Idy i Daktyla.

Nazwy regionów na powierzchni Idy pochodzą od nazwiska odkrywcy Johanna Palisy oraz miejsc, w jakich pracował.

Region Pochodzenie nazwy
Palisa Regio Johann Palisa
Pola Regio Pula, Chorwacja
Vienna Regio Wiedeń

Jedynym nazwanym grzbietem górskim na Idzie jest Townsend Dorsum, od Tima Townsenda, członka zespołu kierującego misją Galileo.

Nazwy kraterów na Idzie zostały zapożyczone od jaskiń na Ziemi:

Krater Nazwa pochodzi od
Afon Jaskinia Nowoatońska, Abchazja
Atea Jaskinia Atea, Papua-Nowa Gwinea
Azzurra Azzurra Grotta, Włochy
Bilemot Jaskinia Bilemot, Korea
Castellana Grotte di Castellana, Włochy
Choukoutien Choukoutien, Chiny
Fingal Grota Fingala, Wielka Brytania
Kartchner Kartchner Caverns, Arizona, USA
Kazumura Jaskinia Kazumura, Hawaje, USA
Lascaux Lascaux, Francja
Lechuguilla Jaskinia Lechuguilla, Nowy Meksyk, USA
Mammoth Mammoth Cave, Kentucky, USA
Manjang Jaskinia Manjang, Korea
Orgnac Jaskinia Orgnac, Francja
Padirac Jaskinia Padirac, Francja
Peacock Jaskinia Peacock, Floryda, USA
Postojna Postojna, Słowenia
Sterkfontein Sterkfontein, Południowa Afryka
Stiffe Jaskinia Stiffe, Włochy
Undara Jaskinia Undara, Australia
Viento Jaskinia Viento, Hiszpania

Kraterom uderzeniowym na powierzchni Daktyla nadano nazwy pochodzące od mitologicznych Daktylów:

Krater Nazwa pochodzi od
Acmon Acmon
Celmis Celmis

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj