2S23 Nona-SWK
2S23 Nona-SWK – rosyjski samobieżny moździerz wykorzystujący zmodyfikowane podwozie transportera opancerzonego BTR-80 zaprojektowany w późnych latach 80. i produkowany przez zakłady NPO Spław od 1990 roku. Jest pochodną opracowanego na przełomie lat 70. i 80. XX wieku samobieżnego moździerza 2S9 Nona[2].
 2S23 prezentowana w podmoskiewskim parku Patriot. | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Permskie Zakłady Budowy Maszyn im. Lenina |
| Typ pojazdu |
samobieżny moździerz |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Prototypy |
1984[1] |
| Produkcja |
1990 – do chwili obecnej |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
KamAZ-7403 diesel, 260 KM |
| Długość |
7,73 m |
| Szerokość |
2,90 m |
| Wysokość |
3,07 m |
| Masa |
14,5 tony |
| Osiągi | |
| Prędkość |
80 km/h |
| Zasięg pojazdu |
ok. 600 km na drodze |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| moździerz 2A60 kal. 120 mm karabin maszynowy PKT kal. 7.62 mm | |
| Użytkownicy | |
 Rosja,  Wenezuela,  Ukraina
| |
Charakterystyka
edytuj2S23 Nona-SWK został zaprojektowany dla sowieckiej piechoty zmotoryzowanej, w kontraście do 2S9, który był produkowany dla wojsk powietrznodesantowych[3]. Posiada nieznacznie zmienioną wieżę, w której osadzono moździerz 2A60 kalibru 120 mm będący rozwinięciem poprzedniej kontrukcji 2A51. Może on strzelać zarówno ogniem bezpośrednim, jak i pośrednim. Zasięg rażenia zależy od stosowanej amunicji, dla zwykłych granatów jest to 8,85 km, dla pocisków z silnikiem rakietowym 12,8 km, a dla min 7,15 km[4]. Na uzbrojenie składa się również zdalnie sterowany karabin maszynowy PKT kalibru 7.62 mm zamontowany na wieży wraz z sześcioma wyrzutniami granatów dymnych. Dodatkowo pojazd może przewozić w swoim wnętrzu cztery karabinki AKS-74, dwie wyrzutnie przeciwlotnicze 9K38 Igła oraz piętnaście granatów ręcznych[3].
Przedni pancerz zapewnia ochronę przed bronią kalibru 12.7 mm, natomiast pancerz tylny i boczny chroni przed amunicją strzelecką 7.62 mm oraz odłamkami. Na wyposażeniu znajduje się system ochrony przed skutkami użycia broni masowego rażenia, automatycznego gaszenia pożarów, noktowizory oraz systemy obrazowania termicznego[4]. Załoga liczy cztery osoby: dowódcę, działonowego, ładowniczego i kierowcę. Włazy dla nich znajdują się w wieży oraz nad stanowiskami dowódcy i kierowcy. Pomiędzy drugą a trzecią osią umieszczone zostało wyjście awaryjne[3].
Pojazd posiada także zdolność pływania[1].
Użycie bojowe
edytujMoździerze 2S23 zostały użyte w trakcie rosyjskiej inwazji na Ukrainę, gdzie jedna z maszyn została w marcu 2022 roku zdobyta przez Siły Zbrojne Ukrainy[2]. Według stastystyk prowadzonych przez zajmujący się białym wywiadem blog Oryx do końca października 2022 roku przejęte zostały trzy tego typu pojazdy[5].
Użytkownicy
edytuj
Rosja
- Wojska Lądowe – co najmniej 30 pojazdów[6]
- Korpus piechoty morskiej – co najmniej 12 pojazdów[6]
Wenezuela
- Wojska Lądowe – 13 pojazdów[6]
Ukraina
- Wojska Lądowe – 3 pojazdy przejęte od wojsk Federacji Rosyjskiej[5]
Galeria
edytuj-
Zbliżenie na jarzmo moździerza -
Widok na tył -
Widok z boku -
Widok ze szczytu wieży, widoczne włazy dla załogi
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b 2S23 Nona-SVK. Weapon Systems. [dostęp 2021-11-01]. (ang.).
- ↑ a b Adam Świerkowski: Ukraina: artyleria rosyjskiej piechoty morskiej zdobyta. Defence 24, 2022-03-29. [dostęp 2022-10-31]. (pol.).
- ↑ a b c 2S23 Nona-SVK. Military Today. [dostęp 2022-10-31]. (ang.).
- ↑ a b 2S23 Nona-SVK 120mm Self-Propelled Gun System. Army Technology, 2018-20-26. [dostęp 2022-11-01]. (ang.).
- ↑ a b Attack On Europe: Documenting Russian Equipment Losses During The 2022 Russian Invasion Of Ukraine. Oryx. [dostęp 2022-10-31].
- ↑ a b c The International Institute for Strategic Studies (IISS): The Military Balance 2018. Londyn: Routledge, 2018. ISBN 978-1-85743-955-7. (ang.).