2 Pułk Wiernych Kozaków
2 Pułk Wiernych Kozaków – oddział jazdy wojska I Rzeczypospolitej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1792 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja |
Pułk Lekki Kijowski Konfederacji Targowickiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Konfederacja targowicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Sformowany 7 maja 1792 z nadwornych Kozaków w drodze ustawy sejmowej[1]:
Dwa pułki kozackie, każdy z tysiąca koni złożony, z przyzwoitą liczbą właściwych takowemu gatunkowi żołnierza officyerów, sotników, attamanów w płacy do pułków przedniej straży porównanych ustanawiamy i niezwłoczny zaciąg nakazujemy.
Sformowano go z Kozaków berszadskich, korsuńskich, granowskich oraz nadwornych księcia Czartoryskiego. Pułk miał składać się ze sztabu i ośmiu chorągwi[2].
W październiku 1792 2 Pułk Wiernych Kozaków został przez władze targowickie połączone z 1 pułkiem. W wyniku połączenia utworzono Kijowski pułk lekkokonny[2]. Pułk walczył pod Dubienką (18 lipca 1792)[3]. Pułk wziął udział w bitwach pod Montwiłówką i Zieleńcami[4]
Wiosną 1793 roku pułk został wcielony do armii rosyjskiej i przemianowany na pułk bohski[2].
Obsada personalna edytuj
Korpus oficerski składał się z komendanta w randze pułkownika, majora, adiutanta z rangą porucznika, kwatermistrza-audytora w randze porucznika, sztabschirurga, ośmiu sotników i ośmiu chorążych. Łącznie w pułku powinno być 21 oficerów[4].
Szefowie[3]:
- Józef Poniatowski (26 V 1792- 10 VIII 1792)[a]
- Zakrzewski (1 IX 1792 – )
- Michał Chomętowski[b] (26 czerwca 1792-)
Uwagi edytuj
- ↑ Według Machyni i Srzednickiego Józef Poniatowski na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488
- ↑ Według Machyni i Srzednickiego Michał Chomętowski był majorem i na znak protestu przeciw akcesowi króla do konfederacji targowickiej złożył dymisję → Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487 i 488
Przypisy edytuj
- ↑ Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 482.
- ↑ a b c Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 483.
- ↑ a b Gembarzewski 1925 ↓, s. 13.
- ↑ a b Machynia i Srzednicki 2002 ↓, s. 487.
Bibliografia edytuj
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Sztaby i kawaleria. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-71-88-500-8.