311P/PANSTARRS
311P/PANSTARRS – nietypowa planetoida (kometa pasa głównego) odkryta w sierpniu 2013.
 Zdjęcia zrobione przez Teleskop Hubble’a | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
27 sierpnia 2013 |
| Nazwy alternatywne |
P/2013 P5 |
| Elementy orbity | |
| Półoś wielka | |
| Mimośród |
0,1152[1] |
| Peryhelium | |
| Aphelium | |
| Okres orbitalny | |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki |
4,97[1]° |
| Długość węzła wstępującego |
279,29[1]° |
| Argument peryhelium |
144,23[1]° |
| Moment przejścia przez peryhelium |
15 kwietnia 2014[1] |
| Charakterystyka fizyczna jądra | |
| Średnica |
0,48 ± 0,08[2] km |
| Albedo |
0,29 ± 09 |
Nazwa i odkrycie edytuj
Zanim kometa otrzymała oficjalną nazwę, nosiła tymczasowe oznaczenie P/2013 P5. Według zasad nazewnictwa komet ustanowionych przez Międzynarodową Unię Astronomiczną: „P/” oznacza kometę okresową, „2013” to rok odkrycia, a sufiks „P5” oznacza, że obiekt został odkryty w drugiej połowie sierpnia („P” – szesnasty pół-miesiąc roku) i jest to piąty obiekt odkryty w tym czasie[3].
Obiekt został odkryty 27 sierpnia w trakcie analizy zdjęć wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS 18 sierpnia[4].
Charakterystyka edytuj
Obiekt ma średnicę 0,48 ± 0,08 km, albedo wynosi około 0,29 ± 09[2].
Na pierwszych zdjęciach wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS nowo odkryty obiekt miał bardzo nietypowy wygląd: planetoidy mają zazwyczaj wygląd niewielkich punktów świetlnych, a nowy obiekt był bardzo rozmyty i niewyraźny[4]. 10 września do obserwacji planetoidy użyto teleskopu Hubble’a i odkryto, że obiekt ma sześć warkoczy emitowanych z niego w różnych kierunkach[4]. „Warkocze” planetoidy nie powstały w wyniku sublimacji lodów, jak w przypadku zwykłych komet, ale składają się one z pyłu odrzuconego z powierzchni planetoidy[4]. Jako niewielkie ciało niebieskie planetoida ma stosunkowo słabe pole grawitacyjne, które nie może utrzymać kurzu pokrywającego jej powierzchnię[4]. Pył z powierzchni wirującej planetoidy zsuwa się w kierunku jej równika, skąd jest periodycznie wyrzucany w kosmos[4]. Ciśnienie promieniowania słonecznego rozciąga wyrzucony pył, nadając mu wygląd warkoczy kometarnych[4]. Według wyliczeń naukowców z Max Planck Institute for Solar System Research, sześć warkoczy widocznych na zdjęciach powstało w wyniku sześciu osobnych wydarzeń z 15 kwietnia, 18 lipca, 24 lipca, 8 sierpnia, 26 sierpnia i 4 września 2013 roku[5].
To samo ciśnienie słoneczne cały czas dodatkowo podkręca samą planetoidę, co może w przyszłości doprowadzić do jej rozpadu[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i 311P/PANSTARRS w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.) [data dostępu: 2013-11-08]
- ↑ a b David Jewitt et ce: The Extraordinary Multi-Tailed Main-Belt Comet P/2013 P5. arXiv, 2013-11-06. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ Cometary Designation System. minorplanetcenter.net. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h When is a comet not a comet?. spacetelescope.org, 2013-11-08. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
- ↑ Hubble Sees an Asteroid with Six Comet-like Tails. science.nasa.gov, 2013-11-08. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- 311P/PANSTARRS w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- 311P/PANSTARRS w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne edytuj
- Diagram orbity 311P/PANSTARRS w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- Cosmic oddball. mps.mpg.de, 2013-11-12. [dostęp 2015-01-08]. (ang.).
- MPEC 2013-Q37 : COMET P/2013 P5 (PANSTARRS) (parametry orbitalne). minorplanetcenter.net, 2013-08-27. [dostęp 2013-11-08]. (ang.).