Adam Aleksander Stadnicki

wojewoda bełski, kasztelan przemyski i kaliski

Adam Aleksander Stadnicki ze Żmigrodu herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. ok. 1563, zm. 14 października 1615) – wojewoda bełski w 1615 roku, kasztelan kaliski w latach 1606–1615, kasztelan przemyski w latach 1602–1606, starosta przemyski w latach 1606–1615, starosta kolski w latach 1609–1615, starosta stryjski w latach 1605–1615, starosta horodelski w latach 1599–1601[1], rotmistrz królewski.

Adam Aleksander Stadnicki
Ilustracja
Herb
Szreniawa bez Krzyża
Rodzina

Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża

Data urodzenia

ok. 1563

Data śmierci

14 października 1615

Ojciec

Stanisław Stadnicki

Matka

Barbara Korytkówna

Żona

Zofia Anna z domu Gostomska h. Nałęcz

Dzieci

Mikołaj Hieronim, Katarzyna, Zofia, Adam, Jan Kazimierz Stadnicki

Był wnukiem Andrzeja Stadnickiego, kasztelana sanockiego, synem Stanisława Stadnickiego, kasztelana sądeckiego i Barbary Korytkówny, córki Jana Korytki, stolnika lwowskiego. Miał brata Stanisława, kasztelana przemyskiego.

Z małżeństwa z Zofią Anną z domu Gostomską h. Nałęcz (córką Hieronima Gostomskiego) miał dzieci: Mikołaja Hieronima, Katarzynę, Zofię, Adama i Jana Kazimierza.

Brał udział we wszystkich wyprawach Batorego przeciw Moskwie. W 1585 roku był już rotmistrzem. Po śmierci Batorego opowiedział się za Zygmuntem III Wazą, którego był zwolennikiem do końca życia. Poseł na sejm koronacyjny 1587/1588 roku z województwa ruskiego[2]. W 1593 roku został starostą kolskim. Poseł na sejm 1593 roku z ziemi przemyskiej[1]. Około 1593 roku uzyskał nominację na oboźnego koronnego, którym był prawdopodobnie do 1602 roku. W tym roku dostał kasztelanię przemyską. Od stycznia 1615 roku był wojewodą bełskim.

Został pochowany w kościele franciszkanów w Przemyślu. Znajduje się tam jego nagrobek z epitafium.

Przypisy

edytuj
  1. a b Kazimierz Przyboś. Reprezentacja sejmowa ziemi przemyskiej w latach 1573–1695, w: Rocznik Przemyski, Tom 34 (1998), Nr 4, s. 31.
  2. Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 307.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj