Adam Siciński (oficer)
Adam Julian Siciński (ur. 25 grudnia 1895 w Górach, zm. 3 sierpnia 1975 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej, rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko–bolszewickiej i kampanii wrześniowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 sierpnia 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
d-ca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w folwarku Góry, w ówczesnym powiecie wrzesińskim Prowincji Poznańskiej, w rodzinie Macieja i Teodory z d. Echaust[1]. Brat Sabiny. Absolwent gimnazjum w Poznaniu, w 1914 zdał maturę. W 1915 wcielony do armii niemieckiej.
W pierwszych dniach stycznia 1919, w czasie powstania wielkopolskiego wstąpił jako ochotnik do tworzącego się oddziału konnego w Śremie. Około 10 stycznia 1919 wyruszył na odcinek frontowy pod Zbąszyniem wraz z oddziałem piechoty i konnym pod dowództwem mjr. Stefana Chostowskiego i z bronią w ręku walczył przeciwko Heimat i Grenzschutzowi. 2 lutego razem ze swoim oddziałem został wcielony do 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich, późniejszego 15 Pułku Ułanów Poznańskich[2]. W szeregach tego pułku walczył na wojnie z bolszewikami. Szczególnie odznaczył się w walce w sierpniu 1920 nad Bugiem „zadając nplowi ciężkie straty i umożliwiając grupie płk. Ładosia i 15 p.uł. Wkpl. rozproszyć dywizję bolszewicką”[1]. Za to został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu wojny awansowany do stopnia porucznika jako dowódca pułkowej szkoły podoficerskiej. W 1923 przeniesiony do rezerwy. Pracował później m.in. w branży rolniczej w Lesznie i w Poznaniu. 29 stycznia 1932 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 9. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii[3].
W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku komendanta Kwatery Głównej Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Po zakończeniu walk do 1945 jeniec oflagu Woldenberg. Po wojnie pracował w zakładach zbożowych.
Zmarł w 1975 w Poznaniu i tam też został pochowany na cmentarzu górczyńskim (kwatera VPf-15-21)[4].
Życie prywatne edytuj
Dwukrotnie żonaty: z Zofią Buttler i Władysławą Kirchner. Syn Wojciech[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3900[1][5]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (7 czerwca 1939)[1]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy (9 stycznia 1960)[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 130.
- ↑ a b Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 102.
- ↑ Miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2020-01-31]
- ↑ Czarnecki 1929 ↓, s. 46-47.
- ↑ a b Zdjęcie
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Jan Janusz Czarnecki: Zarys historii wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2021-05-23].