Admirał Zacharow
Admirał Zacharow (ros. Адмирал Захаров) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy, czwarty okręt projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1983 do 1994 roku, wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego.
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt |
1155 (Friegat) |
| Oznaczenie NATO |
Udaloy |
| Historia | |
| Stocznia |
Jantar, Królewiec |
| Położenie stępki |
16 października 1981 |
| Wodowanie |
4 listopada 1982 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
Admirał Zacharow |
| Wejście do służby |
30 grudnia 1983 |
 MW Rosji
| |
| Wejście do służby |
1991 |
| Wycofanie ze służby |
5 lipca 1994 |
| Los okrętu |
zezłomowany po 2002 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 6930 t |
| Długość |
163,5 m |
| Szerokość |
19 m |
| Zanurzenie |
5,2 m |
| Napęd | |
| COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby | |
| Prędkość |
29 węzłów |
| Zasięg |
5000 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| • 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I) • 4 działka plot 30 mm AK-630M (4×I) • 1×IV wyrzutnie pocisków plot Kinżał (32 pociski) • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop |
| Wyposażenie | |
| radar Friegat-MA, stacja hydrolokacyjna Polinom | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 2 śmigłowce Ka-27PŁ | |
| Załoga |
220 (29 oficerów) |
Budowa i opis techniczny edytuj
„Admirał Zacharow” był czwartym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], znanego też od pierwszego okrętu oraz na zachodzie jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 11 czerwca 1979 roku[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Michaiła Zacharowa (1912–1978). Stępkę położono 16 października 1981 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 112), okręt został zwodowany 4 listopada 1982 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1983 roku[2].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i według projektu składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski). Pierwsze okręty projektu 1155 nie otrzymały całego przewidzianego projektem uzbrojenia, a „Admirał Zacharow” jako pierwszy z serii otrzymał wyrzutnie rakiet Kinżał[4]. Według części publikacji jednak, zamiast przewidzianych projektem dwóch kompleksów otrzymał tylko jeden na rufie, w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych[a][4].
Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Admirał Zacharow” został wyposażony w stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym, lecz nie otrzymał stacji do wykrywania celów niskolecących Podkat przewidzianej na maszcie dziobowym[4]. Wyposażony został w dwie wyrzutnie celów pozornych PK-2, ale bez przewidzianych projektem wyrzutni PK-10[4].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[5].
Służba edytuj
„Admirał Zacharow” od 18 stycznia 1984 roku wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego[2]. W dniach 29 listopada – 3 grudnia 1987 złożył wizytę w Bombaju, a 12–16 maja 1988 roku w Wŏnsan[6].
17 lutego 1991 roku okręt został poważnie uszkodzony na skutek pożaru w maszynowni rufowej, po czym nie został już wyremontowany[2][6] (spotykana jest także data 17 lutego 1992 roku[7]). 5 lipca 1994 roku został wycofany ze służby[8]. Został następnie częściowo rozbrojony i zakonserwowany – 29 września tego roku był dokowany w celu zaślepienia otworów w części podwodnej, po czym został odstawiony w porcie we Władywostoku[2][6]. W 2002 roku został ostatecznie skreślony z listy floty i przeznaczony do złomowania[6].
Uwagi edytuj
- ↑ Należy zwrócić jednak uwagę, że na fotografiach identyfikowanych jako „Admirał Zacharow”, w tym na zdjęciu z pożaru w niniejszym artykule, posiada on na dachu nadbudówki dziobową stację naprowadzania systemu Kinżał.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.
- ↑ a b c d e f Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18.
- ↑ Vego 1986 ↓, s. 34; Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986, s. 569. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- ↑ a b c d Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
- ↑ a b c d Apalkow 2005 ↓, s. 61.
- ↑ Robert Gardiner (red), Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995, Maryland, 1996, ISBN 1-55750-132-7, s. 384.
- ↑ Pawłow 1997 ↓, s. 141.
Bibliografia edytuj
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
- Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).