Aleksander Bieniecki
Aleksander Franciszek Bieniecki, ps. „Łodzia” (ur. 15 października 1893[a] w Kaliszu, zm. przed 16 października 1944) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef oddziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Kaliszu, jako syn Franciszka Józefa. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Piechoty Legionów[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 608. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Później został przeniesiony do 14 Pułku Piechoty we Włocławku i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu[5][6]. Później został przydzielony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[8]. 2 listopada 1928 został powołany do Wyższa Szkoła Wojenna w Warszawie, w charakterze hospitanta kursu 1928/30[9][10]. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy I batalionu, detaszowanego w Staszowie[11][12]. W październiku 1932 został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu[13]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do stacjonującego w tym samym garnizonie 4 Pułku Piechoty Legionów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. Z dniem 31 maja 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[16].
Na przełomie 1942 i 1943 objął obowiązki szefa Oddziału II Sztabu Komendy Okręgu Lublin Armii Krajowej[17].
Pułkownik Bieniecki był żonaty z Jadwigą. Na początku października 1944 oboje zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy NKWD i osadzeni na zamku lubelskim. Ze sprawozdania generała Iwana Sierowa do Ławrientija Berii datowanego 16 października 1944 wynika, że pułkownik Bieniecki i jego żona Jadwiga zostali zastrzeleni bez wyroku sądowego, na rozkaz Stanisława Radkiewicza. Zbrodnia miała być popełniona prawdopodobnie w lesie pod Jastkowem[18].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[19]
- Medal Niepodległości (25 stycznia 1933)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1925)[21][19]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[19]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 24.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 8.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 22, 556.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 47.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 10, 164, 409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 10, 156, 351.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 367.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 89.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 285.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 532.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 279.
- ↑ Caban i Mańkowski 1965 ↓, s. 230.
- ↑ Leszczyńska 1998 ↓, s. 40.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1085 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ireneusz Caban, Zygmunt Mańkowski. Struktura terytorialna, organizacyjna, obsada personalna oraz kryptonimy lubelskiego okręgu Armii Krajowej. „Rocznik Lubelski”. 8, 1965. Lublin: Polskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 0080-3510.
- Zofia Leszczyńska: Ginę za to co najgłębiej człowiek ukochać może: członkowie organizacji niepodległościowych na Lubelszczyźnie skazani na karę śmierci przez sądy wojskowe (1944–1955). Lublin: Wydawnictwo Test, 1998. ISBN 978-83-7038-018-2.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.