2 Dywizja Piechoty Legionów
2 Dywizja Piechoty Legionów (2 DP Leg.) - wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita
| |
| Sformowanie | 21 lutego 1919 | |
| Rozformowanie | 29 września 1939 | |
| Nazwa wyróżniająca | Legionów | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | 2 Brygada Zmechanizowana | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | gen. ppor. Bolesław Roja | |
| Ostatni | płk dypl. Antoni Staich | |
| Działania zbrojne | ||
| wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Garnizon Kielce | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | piechota | |
| Podległość | Armia „Łódź” | |
2 Dywizja Piechoty Legionów w latach 1919-1939Edytuj
21 lutego 1919 roku w Jabłonnie-Zegrzu została sformowana 1 Dywizja Piechoty Legionów. Początkowo występowała w składzie trzech pułków. Po zmianie koncepcji organizacyjnej całości piechoty Wojska Polskiego uzupełniono ją czwartym pułkiem[potrzebny przypis]. 23 maja 1919 roku została przemianowana na 2 Dywizję Piechoty Legionów. W skład dywizji wchodziła II i IV Brygada Piechoty Legionów oraz II Brygada Artylerii Legionów[1]. Od 14 czerwca 1919 roku dla uniknięcia pomyłek przy określaniu 1 bądź 2 Dywizji Piechoty Legionów obok nazwy dywizji należało podawać, w nawiasie, nazwisko dowódcy np. 1 Dywizja Piechoty Legionów (gen. Śmigły)[2].
W okresie II RP dowództwo 2 DP Leg. stacjonowała w Kielcach[3]. W jej skład w 1923 wchodziły: 2., 3. i 4. pułki piechoty Legionów[4]
Obsada personalna Dowództwa 2 DP Leg.Edytuj
- Dowódcy dywizji
- gen. ppor. Bolesław Roja (II - VIII 1919)
- gen. Henryk Minkiewicz (VIII 1919 - VIII 1920)
- płk Michał Żymierski (VIII 1920 - 1921)
- gen. bryg. Aleksander Narbut-Łuczyński (1921 - 20 V 1930)
- gen. bryg. Juliusz Zulauf (20 V 1930 - IV 1938)
- płk piech. Edward Dojan-Surówka (IV 1938 - IX 1939)
- płk dypl. Antoni Wiktor Staich (od 8 IX 1939)
- Dowódcy piechoty dywizyjnej
- płk piech. Mieczysław Smorawiński (IX 1921 - III 1927)
- płk piech. Brunon Olbrycht (IV 1927 - I 1930 → komendant Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia[5])
- płk dypl. piech. Stanisław Borowiec (VI 1930[6] - 1934)
- płk piech. Edward Dojan-Surówka (XII 1934[7] – IV 1938 → dowódca dywizji)
- płk dypl. piech. Stefan Rowecki (VII 1938 - VI 1939)
- płk dypl. piech. Antoni Wiktor Staich (VI – 8 IX 1939)
- Szefowie sztabu
- kpt. SG Tadeusz Leon Sheybal (od VII 1921[8])
- kpt. / mjr SG (art.) Wiktor Wilhelm Czopp (1923 – 15 X 1924 → dowódca III/2 pap[9])
- mjr / ppłk SG (piech.) Zygmunt Jerzy Kuczyński (15 X 1924 - 12 IV 1926 → zastępca dowódcy 2 pp Leg.)
- mjr SG (sap.) Konrad Pokorny-Ruszczyc (IV 1926[10] – X 1927 → szef Oddziału Wyszkolenia DOK II[11])
- mjr SG (piech.) Tadeusz II Rudnicki (X 1927[12] – 15 IX 1929 → DOK IV[13])
- mjr dypl. Mieczysław Karol Dobrzański (1 IX 1929 - 23 X 1931 → dowódca 1 batalionu strzelców)
- mjr dypl. Wacław Sosnkowski (X 1931[14] – X 1932 → DOK VI[15])
- mjr / ppłk dypl. piech. Aleksander Franciszek Bieniecki (X 1932[15] – VI 1933 → zastępca dowódca 4 pp Leg.[16])
- mjr dypl. piech. Władysław Józef Czyrko (od VII 1933[17])
- ppłk dypl. Mieczysław Pęczkowski (1937 - 8 IX 1939)
- kpt. dypl. Zygmunt Szydłowski (8 - 29 IX 1939)
- Kapelani
- ks. mjr Franciszek Łuszczki (25 XI 1919 - 1 V 1921 → proboszcz dywizji)[18]
Obsada personalna w marcu 1939 rokuEdytuj
Ostatnia „pokojowa” obsada personalna dowództwa dywizji[19][a]:
- dowódca dywizji – płk Jan Edward Surówka
- I dowódca piechoty dywizyjnej – płk dypl. Stefan Paweł Rowecki
- szef sztabu – ppłk dypl. Mieczysław Pęczkowski
- I oficer sztabu – kpt. dypl. Józef Henryk Schirmer
- II oficer sztabu – kpt. Kazimierz Godzisław Feliks Korzeniowski
- komendant rejonu PW konnego – mjr kaw. Lucjan Antoni Szymański
- dowódca łączności – mjr łączn. Stefan Prokop
- oficer taborowy – rtm. adm. Józef I Burzyński
- oficer intendentury – kpt. int. Witold Aleksander Broniewski
2 DP Leg. w kampanii wrześniowejEdytuj
W pierwszych dniach wojny 2 Dywizja Piechoty Legionów pod dowództwem płk. dypl. Edwarda Dojana-Surówki znajdowała się w odwodzie Armii „Łódź” gen. Juliusza Rómmla.
1 września wyładowała się w rejonie Łaska i skoncentrowała oddziały pod Zelowem[21]. 2 września 2 Pułk Piechoty Legionów został skierowany do Bełchatowa. Był on pierwszą jednostką dywizji, która weszła do walki. Pułk walczył od 2 września przez trzy dni - razem z 7 batalionem ckm, batalionem marszowym 146 pp i oddziałem zwiadu z 2 DPLeg. - w walkach obronnych pod Borową Górą z niemiecką 4 DPanc. Pozostała część dywizji stała ciągle w odwodzie.
Od 4 września 4 pp Leg. bronił głównej pozycji obronnej pod Strońskiem nad Wartą i Zapolicami na skrzydle 10 DP, a 3 pp Leg. walczył pod lasem Murzynek i miejscowością Wygiełzów.
5 września dywizja kontratakowała niemiecką 17 DP, próbując odeprzeć ją za Wartę. 2 pp Leg., broniący Borowej Góry, pod wieczór wycofał się, a wkrótce cała dywizja dostała rozkaz odwrotu.
W walkach odwrotowych większa część oddziałów dywizji stoczyła 7 września ciężki bój pod Konstantynowem. Podczas przejścia przez Łódź, płk. Bronisław Laliczyński ze swoim 4 pp Leg. uratował z okrążenia 30 pp, który został odcięty przez Niemców w lasach w rejonie Łagiewnik.
8 września dywizja walczyła na południe od Głowna na pozycji nad rzeką Mrogą, gdzie nastąpiło ponowne połączenie dywizji z 2 pp Leg. W nocy z 8 na 9 września po ataku dywersantów niemieckich na sztab dywizji, dowódca 2 DPLeg. płk dypl. Edward Dojan-Surówka doznał załamania nerwowego. Wraz z szefem sztabu dywizji ppłk dypl. Mieczysławem Pęczkowskim i mjr. Prokopem wsiadł do samochodu i odjechał. 9 września dowództwo dywizji objął płk dypl. Antoni Staich. Wycofująca się dywizja dostała rozkaz do obrony nad Rawką.
10 września na rozkaz nowego dowódcy Armii „Łódź”, gen. Wiktora Thommée, 2 DPLeg. wraz z 28 DP i 30 DP miała przebijać się w kierunku na Warszawę. Po początkowych sukcesach w ciężkich walkach o Brwinów, Mszczonów i Błonie, a następnie Ołtarzew i Ożarów , dywizje zostały powstrzymane przez siły niemieckich XI i XVI Korpusów Pancernych. Walki 2 DPLeg. pod Ołtarzewem-Ożarowem, a szczególnie 2 pp Leg., opóźnił przemarsz sił niemieckich, które zdążały spod Warszawy w kierunku działań nad Bzurą. Niemcy pozostawili pod Warszawą tylko część swoich sił, co zmniejszyło ich aktywność w obleganiu stolicy.
W rezultacie 13 września zmieniono kierunek odwrotu na Modlin. Resztki dywizji jeszcze tego samego dnia w składzie zgrupowania gen. W. Thommée dotarły do Modlina, gdzie od 14 września broniły twierdzy na odcinku obronnym wokół Zakroczymia do jej kapitulacji 29 września. Wielu żołnierzy dywizji zostało zamordowanych przez Niemców już po ogłoszeniu rozejmu w dniu 28 września.
Organizacja wojenna podczas kampanii 1939Edytuj
- Kwatera Główna 2 Dywizji Piechoty Legionów
- kompania sztabowa – kpt. Kazimierz Korzeniowski
- kompania gospodarcza
- sąd polowy
- poczta polowa
- 2 pułk piechoty Legionów
- 3 pułk piechoty Legionów
- 4 pułk piechoty Legionów
- 2 pułk artylerii lekkiej Legionów
- 2 dywizjon artylerii ciężkiej
- 2 batalion saperów
- bateria motorowa artylerii przeciwlotniczej nr 2 – por. Alfred Adam Słociński
- kompania telefoniczna 2 DP Leg. – por. Walerian Sadowski
- pluton radio 2 DP Leg.
- pluton łączności KG 2 DP Leg.
- drużyna parkowa łączności 2 DP Leg.
- szwadron kawalerii dywizyjnej nr 2
- samodzielna kompania km i broni towarzyszących nr 101 – ppor. rez. Jan Stefan Gruszka
- kompania kolarzy nr 101 – ppor. Wacław Jan Bejczek
- pluton taborowy nr 2
- pluton pieszy żandarmerii nr 2
- park intendentury nr 11
Obsada personalna Kwatery GłównejEdytuj
- dowódca - płk dypl. Edward Dojan-Surówka (do 8 IX 1939)
- dowódca piechoty dywizyjnej – płk dypl. Antoni Wiktor Staich (od 8 IX 1939 dowódca dywizji)
- dowódca artylerii dywizji – płk dypl. Henryk Romiszowski
- dowódca saperów – mjr Franciszek Kostek
- dowódca kawalerii dywizyjnej - mjr Stanisław Nakoniecznikoff-Klukowski
- szef sztabu – ppłk dypl. Mieczysław Pęczkowski (do 8 IX 1939)
- oficer operacyjny - kpt. dypl. Zygmunt Szydłowski (od 8 IX 1939 szef sztabu dywizji), kpt. Stefan Franciszek Krasnodębski (od 8 IX 1939)
- dowódca łączności – mjr Stefan Prokop
- kwatermistrz – kpt. dypl. Jan Ferdynand Ender
- szef służby zdrowia - mjr lek. Józef Wiloch
Odtworzenie dywizji w ramach Armii KrajowejEdytuj
W wyniku akcji odtwarzania przedwojennych jednostek wojskowych powstała w 1944 2 Dywizja Piechoty Legionów AK „Pogoń” pod dowództwem ppłk. Antoniego Żółkiewskiego ps. „Lin” (Okręg Radom-Kielce AK).
UwagiEdytuj
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[20].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1921.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 68 z 21 czerwca 1919 roku, poz. 2212.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 531.
- ↑ Almanach oficerski 1923 ↓, s. 40.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254.
- ↑ Depesza MSWojsk. do Dowództwa 2 Armii. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2019-08-16]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 12 kwietnia 1926 roku, s. 112.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 306.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 300.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 298.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 328.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
- ↑ Łuszczki W., Łuszczki A., Ksiądz mjr Franciszek Łuszczki, proboszcz w Lubeni w latach 1932-1955, Z dziejów i wspomnień mieszkańców Lubeni, Wyd. II, Strzyżów 2016.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 530-531.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Jurga 1975 ↓, s. 207.
BibliografiaEdytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. III/2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
- Tadeusz Jurga: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939: organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jan Wróblewski: Armia „Łódź” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.