Karol Firich

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Karol Tytus Jerzy Firich (ur. 11 maja 1884 w Żywcu, zm. 28 maja 1936 w Krakowie) – komandor porucznik dyplomowany inżynier Marynarki Wojennej II RP.

Karol Firich
Ilustracja
Portret w MOW
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1884
Żywiec, Lwów

Data i miejsce śmierci

28 maja 1936
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

do 1929

Siły zbrojne

 K.u.K. Kriegsmarine
 Marynarka Wojenna (II RP)

Jednostki

Departament X M.S.Wojsk.
Oddziału II SG

Stanowiska

kierownik referatu

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Odznaka dyplomowanych oficerów Sztabu Generalnego II Rzeczypospolitej Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Tablica nagrobna Karola Firicha

Życiorys

edytuj

Z dniem 20 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z byłej cesarskiej i królewskiej Marynarki Wojennej, w stopniu podporucznika marynarki i odkomenderowany do Oddziału III Sztabu Generalnego[1]. Wziął udział w obronie Lwowa i powstaniu śląskim.

3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu komandora podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w korpusie technicznym. Z dniem 1 listopada 1924 odkomenderowany został z Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej na IV Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych.

3 maja 1926 awansował na komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie technicznym. 31 marca 1927 roku otrzymał przydział do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu[2]. Z dniem 31 marca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[3].

W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

Autor książki „Polskość Górnego Śląska według urzędowych źródeł pruskich, a wyniki plebiscytu” (Warszawa 1921) i współautor pracy „Almanach oficerski na rok 1923/1924” wydanej w 1923, w Warszawie, przez Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.

Zmarł 28 maja 1936 roku w Krakowie. Pochowany 2 czerwca 1936 roku na Cmentarzu Rakowickim (Wojskowym) w Krakowie. Do śmierci pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Krakowie na stanowisku kierownika działu komunikacyjnego[4].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Razem z nim przyjęty został do WP por. mar. inż. Antoni Firich. 2 lutego 1919 roku ppłk Nieniewski, w zastępstwie szefa Sztabu Generalnego, zmienił datę przyjęcia z 20 na 2 grudnia 1918 roku (Dziennik Rozkazów Nr 16 z 13.02.1919 r.)
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 102.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 71.
  4. „Czas” nr 151 z 3 czerwca 1936 r.
  5. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
  6. a b Na podstawie fotografii w infoboksie.
  7. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

edytuj
  • Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.