Karol Firich

Karol Firich
	; Portret w MOW
	komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1884 ; Żywiec, Lwów
Data i miejsce śmierci	28 maja 1936 ; Kraków
	Przebieg służby
Lata służby	do 1929
Siły zbrojne	K.u.K. Kriegsmarine; Marynarka Wojenna (II RP)
Jednostki	Departament X M.S.Wojsk.; Oddziału II SG
Stanowiska	kierownik referatu
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Tytus Jerzy Firich (ur. 11 maja 1884 w Żywcu, zm. 28 maja 1936 w Krakowie) – komandor porucznik dyplomowany inżynier Marynarki Wojennej II RP.

Życiorys edytuj

Z dniem 20 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z byłej cesarskiej i królewskiej Marynarki Wojennej, w stopniu podporucznika marynarki i odkomenderowany do Oddziału III Sztabu Generalnego^[1]. Wziął udział w obronie Lwowa i powstaniu śląskim.

3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu komandora podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w korpusie technicznym. Z dniem 1 listopada 1924 odkomenderowany został z Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej na IV Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych.

3 maja 1926 awansował na komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie technicznym. 31 marca 1927 roku otrzymał przydział do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu^[2]. Z dniem 31 marca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[3].

W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

Autor książki „Polskość Górnego Śląska według urzędowych źródeł pruskich, a wyniki plebiscytu” (Warszawa 1921) i współautor pracy „Almanach oficerski na rok 1923/1924” wydanej w 1923, w Warszawie, przez Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.

Zmarł 28 maja 1936 roku w Krakowie. Pochowany 2 czerwca 1936 roku na Cmentarzu Rakowickim (Wojskowym) w Krakowie. Do śmierci pracował w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Krakowie na stanowisku kierownika działu komunikacyjnego^[4].

Ordery i odznaczenia edytuj

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[6]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7]
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”^[6]

Przypisy edytuj

↑ Razem z nim przyjęty został do WP por. mar. inż. Antoni Firich. 2 lutego 1919 roku ppłk Nieniewski, w zastępstwie szefa Sztabu Generalnego, zmienił datę przyjęcia z 20 na 2 grudnia 1918 roku (Dziennik Rozkazów Nr 16 z 13.02.1919 r.)
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 102.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 71.
↑ „Czas” nr 151 z 3 czerwca 1936 r.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.
↑ ^a ^b Na podstawie fotografii w infoboksie.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia edytuj

Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.

[1] Razem z nim przyjęty został do WP por. mar. inż. Antoni Firich. 2 lutego 1919 roku ppłk Nieniewski, w zastępstwie szefa Sztabu Generalnego, zmienił datę przyjęcia z 20 na 2 grudnia 1918 roku (Dziennik Rozkazów Nr 16 z 13.02.1919 r.)

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 102.

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 71.

[4] „Czas” nr 151 z 3 czerwca 1936 r.

[5] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.

[:0-6] Na podstawie fotografii w infoboksie.

[7] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]