Aleksander Jakub Lubomirski
Aleksander Jakub Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 11 maja 1695, zm. 16 listopada 1772 w Dreźnie) – miecznik wielki koronny w latach 1728–1748, kuchmistrz wielki koronny od 1721, generał artylerii koronnej w latach 1746–1752, generał major wojsk koronnych od 1729 roku[1], generał kawalerii armii saskiej od 1745 roku, starosta pyzdrski, ratneński, bohusławski, gniewski i solecki.
 Portret z około 1760 | |
.jpg) Szreniawa bez krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujBył synem hetmana wielkiego koronnnego Hieronima i Konstancji Bokum.
Uczył się w szkole pijarów w Rzeszowie. W 1704 po zajęciu miasta przez wojska saskie wzięty został jako zakładnik i odesłany do przebywającej w Saksonii kochanki Augusta II Mocnego Urszuli Katarzyny Bokum. Uwolniony dopiero po przejściu Hieronima Augustyna Lubomirskiego na stronę Wettynów. Około 1710 wyjechał na studia do Niemiec. W 1714 towarzyszył królewiczowi Fryderykowi Augustowi II do Francji.
W 1729 mianowany dowódcą Regimentu Wielkich Muszkieterów. W 1745 mianowany generałem kawalerii saskiej. W 1746 został generałem artylerii koronnej, której to rangi zrzekł się 7 czerwca 1752 na korzyść Henryka Brühla. Wziął udział w wojnie siedmioletniej, skapitulował z całą armią saską w Pirnie w 1756.
W 1726 roku został odznaczony Orderem Orła Białego, a w 1736 saskim Orderem św. Henryka[2].
Pochowany na Starym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Tomasz Ciesielski, Generałowie wojska koronnego w latach 1717–1763, w: Organizacja armii w nowożytnej Europie: struktura – urzędy – prawo – finanse, Zabrze 2011, s. 467.
- ↑ Marta Męclewska (oprac.): Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008. Zamek Królewski w Warszawie, 2008, s. 152.
- ↑ Eustachy Marylski, Pomniki i mogiły Polaków na cmentarzach zagranicznych, Warszawa 1860, s. 34..