Alfred Delong
Alfred Ludwik Delong (ur. 14 grudnia 1902 w Tłumaczu, zm. 18 września 1939 w Janowie) – polski wojskowy, nauczyciel i działacz społeczny, porucznik rezerwy Wojska Polskiego.
 porucznik rezerwy piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Jana Delonga i Julii z d. Hübsh. W rodzinnym tłumaczu ukończył sześć klas gimnazjum, uzyskał także promocję do klasy siódmej, w której nie podjął jednak nauki[1]. W 1917 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie działał pod pseudonimem „Longinus”. Od 1 listopada 1918 roku brał udział w obronie Lwowa. 10 listopada 1918 roku został ranny i dostał się do niewoli ukraińskiej, z której zbiegł trzy dni później (ewidencja podaje jednak, że w niewoli przebywał od 11 listopada 1918 roku do 9 maja 1919 roku)[2][3].
Do stycznia 1919 roku miał przebywać w Tłumaczu, później wraz z pięcioma członkami POW wyruszył w kierunku Karpat i został aresztowany przez patrol ukraiński, a następnie odstawiony do Stanisławowa[4]. Po trzech tygodniach zwolniony z aresztu, w marcu tego samego roku został jednak ponownie aresztowany, a po dwóch tygodniach znów zwolniony. Według własnej relacji brał udział w walkach z Ukraińcami w czasie ich odwrotu ku Dniestrowi, podczas których został ranny[4]. Następnie miał wstąpić do 13 pułku strzelców, który następnie przemianowany został na 28 Pułk Strzelców Kaniowskich. Przeszedł szkolenie w Stanisławowie, a następnie ponownie został skierowany do walki z Ukraińcami[4][2]. Następnie przez sześć tygodni przebywał na kursie podoficerskim w Jeziorzanach, podczas którego zachorował na dur brzuszny. Po wyzdrowieniu powrócił do pułku, który stacjonował w Landwarowie, a następnie brał udział w walkach na froncie litewskim[4][2].
Następnie poprosił o przeniesienie do 7 Pułku Piechoty Legionów, gdzie służył jego brat. Przed przeniesieniem ukończył jednak jeszcze czterotygodniowy kurs podoficerski w Wilnie[4][5][2]. Po zawarciu traktatu ryskiego został przeniesiony do dowództwa pułku, gdzie otrzymał funkcję furażera[5]. Następnie został wysłany na kurs podoficerów taborowych, a po powrocie do jednostki został dowódcą taboru baonowego. W lutym 1921 roku został zdemobilizowany w stopniu kaprala[5][2].
Od września 1921 roku pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Kunach. Był przewodniczącym Komitetu Budowy Szkoły i przyczynił się do wybudowania budynku domu ludowego, w którym działała również szkoła[6][2]. Założył także w szkole drużynę harcerską[7]. W 1922 roku był współzałożycielem ochotniczej straży pożarnej w Kunach, której następnie został naczelnikiem. Od 1923 roku był członkiem władz OSP na szczeblu powiatowym[7][2].
W listopadzie 1926 roku został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy, co poprzedziło jednak kilka przypadków odmowy awansu z powodu braku kwalifikacji, Delong odwołał się wówczas od decyzji władz wojskowych, tłumacząc to pracą w stowarzyszeniach przysposobienia wojskowego, pełnieniem funkcji naczelnika ochotniczej straży pożarnej w Kunach[5]. W grudniu tego samego roku został przydzielony do 68 Pułku Piechoty[8]. 8 sierpnia 1928 roku otrzymał powołanie do służby czynnej w 68 pp., gdzie został przydzielony najpierw do 6 kompanii, a następnie do 3 kompanii. 30 listopada tego samego roku został na własną prośbę zwolniony i powrócił do pracy w szkole w Kunach[8]. W drugiej połowie lat 30. XX wieku dołączył do Obozu Zjednoczenia Narodowego, prawdopodobnie pełnił także funkcję przewodniczącego rady gminy Piorunów[9].
24 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany. Po stawieniu się do 68 Pułku Piechoty został przydzielony do III batalionu na stanowisko oficera łączności[9]. Brał udział w bitwie nad Bzurą, w nocy z 17 na 18 września wraz z częścią batalionu udało mu się przekroczyć rzekę i dotrzeć do Puszczy Kampinoskiej. Poległ 18 września 1939 roku w okolicach wsi Janów, następnie został pochowany na cmentarzu na Powązkach. 14 grudnia 2001 roku jego szczątki przeniesiono na cmentarz parafialny w Kunach[10].
Odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi (1932)[2]
- Medal Niepodległości[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (1928)[8]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929)[7]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[2]
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1935)[7][2]
- Odznaka 7 Pułku Piechoty Legionów (1921)[5]
Upamiętnienie edytuj
15 maja 1997 roku został patronem Szkoły Podstawowej w Kunach[7][11]. W 2018 roku jego imię nadano także nowemu samochodowi strażackiemu OSP Kuny[12].
Przypisy edytuj
- ↑ Gołdyn 2021 ↓, s. 343.
- ↑ a b c d e f g h i j k Zalewski 2022 ↓, s. 61.
- ↑ Gołdyn 2021 ↓, s. 344.
- ↑ a b c d e Gołdyn 2021 ↓, s. 345.
- ↑ a b c d e Gołdyn 2021 ↓, s. 346.
- ↑ Gołdyn 2021 ↓, s. 349.
- ↑ a b c d e Gołdyn 2021 ↓, s. 350.
- ↑ a b c Gołdyn 2021 ↓, s. 347.
- ↑ a b Gołdyn 2021 ↓, s. 351.
- ↑ Gołdyn 2021 ↓, s. 352.
- ↑ Historia i Patron [online], Szkoła Podstawowa im. Alfreda Delonga w Kunach [dostęp 2022-10-15] (pol.).
- ↑ Władysławów: Nowy samochód „Alfred” dla OSP Kuny [online], iturek.net [dostęp 2022-10-15] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Piotr Gołdyn, Alfred Delong (1902-1939) - żołnierz, nauczyciel, strażak, społecznik, Piotr Gołdyn (red.), „Polonia Maior Orientalis”, VIII, Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2021, ISSN 2392-0106.
- Marian Zalewski (red.), Słownik biograficzny polskich strażaków, t. 1, Warszawa: Zarząd Główny Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, 2022, ISBN 978-83-943918-5-0.