Wikipedia

Antero de Quental

Antero de Quental (ur. 1842, zm. 1891) – portugalski myśliciel i poeta[1].

Antero de Quental
Ilustracja
Antero de Quental
Imię i nazwisko

Antero Tarquínio de Quental

Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1842
Ponta Delgada

Data i miejsce śmierci

11 września 1891
Ponta Delgada

Narodowość

portugalska

Język

portugalski

Alma Mater

Uniwersytet w Coimbrze

Dziedzina sztuki

sonet

Ważne dzieła

Odas Modernas

Faksymile

Życiorys

edytuj

Antero de Quental urodził się w miejscowości Ponta Delgada na Azorach 18 kwietnia 1842[2][3]. Jego rodzicami byli weteran wojenny Fernando de Quental[4] i jego żona Ana Guilhermina da Maia. Studiował na uniwersytecie w Coimbrze[2]. Szybko stał się nieformalnym przywódcą studentów[5]. Występując jako rzecznik młodej generacji[6] atakował swojego byłego nauczyciela, znanego poetę i tłumacza Antónia Feliciana de Castilho[3].

U poety rozwinęła się poważna choroba kręgosłupa. Bezskutecznie leczył się zarówno w kraju, jak i w Paryżu[4]. Cierpiąc z powodu fizycznego bólu, bezsenności i ostrej depresji[3], 11 września 1891 roku[2] popełnił samobójstwo w Ponta Delgada[2][1][7]. Zastrzelił się na ławce w parku[5][4].

18 kwietnia 2012 roku, w sto siedemdziesiątą rocznicę urodzin poety, firma Google umieściła w swojej wyszukiwarce doodle jemu poświęcony[7].

Twórczość

edytuj

Ambicją Antera de Quental była filozofia, ale nie miał umysłu analitycznego na tyle, żeby swoje przemyślenia połączyć w spójny system[5]. Dlatego jest znany i ceniony przede wszystkim jako poeta. Był twórcą stosunkowo płodnym. Jego najważniejszym dziełem są Odas Modernas (Ody nowoczesne), wydane w 1865 roku[5]. Antero de Quental pisał poezję kunsztowną. Wykorzystywał klasyczne strofy, w tym tercynę (Panteísmo)[2] i oktawę (À história)[2]. Najchętniej wypowiadał się w formie sonetu[6]. Był i jest uważany za mistrza tej formy[1][7]. W sonetach poeta wyraża swoją postawę życiową, sceptyczną i antyreligijną[5]. Inspiracji szukał w pismach Georga Wilhelma Friedricha Hegla[6], Gottfrieda Wilhelma Leibniza i Immanuela Kanta, ale także w zabytkach buddyjskich[5].

Poeta pisał również eseje. Do najważniejszych jego tekstów należy esej Bom Senso e Bom Gosto (Dobry zmysł i dobry gust)[5], opublikowany w 1865 roku, w którym sprzeciwia się modelowi literatury forsowanemu przez Antónia Feliciana de Castilho, twórczości pięknej, ale oderwanej od życia.

W 1922 roku ukazała się anglojęzyczna edycja wierszy poety w tłumaczeniu S. Griswolda Morleya[1].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Antero Tarquínio de Quental, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-11-15] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Antero de Quental. Projecto Vercial. [dostęp 2016-11-15]. (port.).
  3. ↑ a b c Antero de Quental. uc.pt. [dostęp 2016-11-15]. (port.).
  4. ↑ a b c Ana Maria Almeida Martins: Antero de Quental. cvc.instituto-camoes.pt. [dostęp 2016-11-15]. (port.).
  5. ↑ a b c d e f g Antero de Quental (Portugal, 1842). poetryinternationalweb.net. [dostęp 2016-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-15)]. (ang.).
  6. ↑ a b c Stephen Cushman, Clare Cavanagh, Jahan Ramazani, Paul Rouzer: Portugal, poetry of, w: The Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics: Fourth Edition. books.google.pl, 2012. s. 1091. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).
  7. ↑ a b c Google doodles poet Antero de Quental – Portugal. portuguese-american-journal.com. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antero_de_Quental&oldid=70655472”