Anthracotheriumrodzaj wymarłego ssaka parzystokopytnego z rodziny Anthracotheriidae spokrewnionych z dzisiejszymi hipopotamowatymi.

Anthracotherium
G. Cuvier, 1822[1]
Ilustracja
Anthracotherium magnum i Elomeryx
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

świniokształtne

Rodzina

Anthracotheriidae

Podrodzina

Anthracotheriinae

Rodzaj

Anthracotherium

Typ nomenklatoryczny

Anthracotherium magnum G. Cuvier, 1822

Synonimy
  • Anthracohyus Pilgrim & Cotter, 1916
  • Anthracokeryx Pilgrim & Cotter, 1916
  • Anthracothema Pilgrim, 1928
Gatunki

zobacz opis w tekście

Nazwa Anthracotherium oznacza „węglową bestię” (gr. ανθραξ anthrax, ανθρακος anthrakos „węgiel”; θηριον thērion „dzike zwierzę”, od θηρ thēr, θηρος thēros „zwierzę”[2]) (zwierzę odnalezione zostało w pokładach węgla brunatnego we Francji).

Stworzenie to posiadało 44 zęby z pięcioma półksiężycowatymi guzkami na górnych trzonowcach. Żyło w oligocenie, rozpowszechnione w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Wymarło w późnym miocenie na skutek zmian klimatu oraz konkurencji z innymi parzystokopytnymi takimi, jak hipopotamowate czy świniowate (może być to główna przyczyna w Europie).

Jest to rodzaj typowy dla swej rodziny z tego powodu, że został z niej najdokładniej poznany. Posiada on wiele cech wspólnych z hipopotamami, jak np. budowa żuchwy. Może nawet być ich przodkiem. Poza tym należy jeszcze nadmienić, że nowe badania wykazały duże pokrewieństwo pomiędzy tymi zwierzętami i waleniami (walenie co prawda raczej nie pochodziły od nich, ale prawdopodobnie miały z nimi niezbyt odległych wspólnych przodków).

Europejskie A. magnum było podobnej wielkości, co dzisiejszy hipopotam nilowy, ale rodzaj obejmował też wiele mniejszych gatunków zamieszkujących Egipt, Indie i Amerykę Północną.

Gatunki

edytuj
  • A. sminthos (Forster-Cooper, 1913)
  • A. magnum
  • A. pangan
  • A. monsvialense
  • A. minus
  • A. minimum
  • A. bumbachense
  • A. meneghinii

Przypisy

edytuj
  1. G. Cuvier: Recherches sur les ossemens fossiles, où l’on rétablit les caractères de plusieurs animaux dont les révolutions du globe ont détruit les espèces. Wyd. 2. T. 3. Paris et Amsterdam: chez G. Dufour et E. d’Ocagne, 1822, s. 396. (fr.).
  2. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 108, 1904. (ang.).