Antoni Kolnarski
Antoni Kolnarski herbu Ślepowron[1] (ur. 1 grudnia 1898, zm. 22 marca 1931 w Warszawie) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 kapitan dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
1 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 marca 1931 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1931 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 1 grudnia 1898 w rodzinie Antoniego (1861–1928), dyrektora Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń[2][1]. Był starszym bratem Michaliny, ps. „Mita” (1906–1983), która 24 kwietnia 1931 została zatrudniona w kancelarii Oddziału II Sztabu Głównego, w charakterze kancelistki[1][3], gdzie poznała przyszłego męża, kapitana administracji Edwarda Huszczo (ur. 1893)[4][5][6].
Antoni uczęszczał do szkoły „Ognisko” ks. Jana Gralewskiego w Starej Wsi, pomimo tego, że jego ojciec stale zamieszkiwał w Moskwie[2]. W 1916 zdał maturę w gimnazjum komitetu polskiego w Moskwie[2]. Po ukończeniu szkoły oficerskiej piechoty wstąpił do tworzacego się w Moskwie polskiego pułku piechoty[2]. W październiku 1917 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji i przydzielony do 2 pułku strzelców[2]. W jego szeregach, w lutym i marcu 1918, walczył z bolszewikami[2]. Po rozbrojeniu korpusu pełnił służbę na konspiracyjnym stanowisku komendanta Wojska Polskiego w Moskwie[2]. Następnie z tajnymi dokumentami przedarł się przez Murmańsk do Francji[2]. Tam wstapił do Armii Polskiej[2]. W obozach Cloiret i Voulleux dowodził kompanią[2]. W kwietniu 1919 wrócił do Polski jako I oficer sztabu 8 Dywizji Strzelców[2]. Następnie został przydzielony do sztabu Grupy gen. Pruszyńskiego[2]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, był oficerem sztabu Grupy płk. Rybaka, następnie 3 Armii i w końcu dowódcą 7. kompanii 201 pułku piechoty[2][7]. Wyróżnił się w walce z Litwinami 19 października 1920 pod Michniszkami[7].
Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 85 pułk piechoty[8][2]. Następnie został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1921/23. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2090. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Później został przeniesiony z 85 do 81 pułku piechoty w Grodnie z pozostawieniem na kursie w WSWoj.[10] 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[11]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 499. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13][14]. W tym samym roku został przesunięty do Oddziału I SG[15]. W 1925 ponownie służył w Oddziale II SG[16]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[17][18]. Ostatnio pełnił służbę w Oddziale II SG na stanowisku kierownika Referatu Ligi Narodów[19]. W 1930 przebywał na długotrwałym urlopie zdrowotnym[20]. Zmarł 22 marca 1931 w Warszawie, „po długich i ciężkich cierpnieniach”, a cztery dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera IV, rząd 1, miejsce 25)[21][1][22][23].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5859[24][18]
- Krzyż Walecznych[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi[21]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[21]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[21]
- francuski Krzyż Wojenny[21]
- Medal Zwycięstwa[21]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Cmentarz Stare Powązki: ANTONI KOLNARSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-03-09].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Ś.p. kpt. Antoni Kolnarski. „Polska Zbrojna”. 83, s. 7, 1931-03-25. Warszawa..
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 79.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 34, 38, 42, 44, 47, 79.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 304, 421.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 415.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 107.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358, 439, 1500.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923, s. 585.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 742.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 372.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 311.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 6.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 17, 20, 23, 197.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 28.
- ↑ a b c d e f Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 81, s. 11, 1931-03-23. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 kwietnia 1931, s. 203.
- ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 197.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 71.
Bibliografia edytuj
- Kolnarski Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.13-860 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-09].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Łukasz Ulatowski: Polski wywiad wojskowy w 1939 roku. Struktura organizacyjna, składy osobowe, personel, budżet, mob.. Warszawa: Łukasz Ulatowski, 2013. ISBN 978-83-938229-2-8.